«Κιθαρίστας, ή ντράμερ;»

 Όταν ήσουν μικρό παιδί, μετρούσες άστρα κι εξημέρωνες αλεπούδες κι αυτό ήταν όλο.
Παραδόξως, έφτανε για να πεις: «γιούπι» και να κοιμηθείς ήσυχα το βράδυ.
Το ακόμα χειρότερο, ήταν ότι πίστευες ακράδαντα στις εφτά ψυχές της γάτας κι ένιωθες γι’αυτό, λες και είχες ανακαλύψει την πενικιλίνη. Το γεγονός ότι σε πρόλαβε ο Φλέμινγκ, το αγνοούσες, κατά σατανική σύμπτωση παντελώς, για να μη σου πω επιδεικτικά.
Μεγαλώνεις και συνειδητοποιείς ότι «δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, κι είναι νωρίς…»!!!!!!! Αμ, δε!! Αργά είναι… «αργά για δάκρυα», τουλάχιστον…
Γι’ αυτό, σταμάτα να θρηνείς το έρμο το γατί, που με την πρώτη περιέργεια, βρέθηκε φαρδύ πλατύ δίπλα στη μικρή Τερέζα, που ήταν τέζα, διότι η μαμά φορούσε μπότες που γι’αυτές ξέρει η Nancy Sinatra, όσα δεν ξέρει ο κόσμος όλος... Σταμάτα, κι αν, όπως λένε, « η ζωή είναι μια εξίσωση», μάθε να την αγαπάς με κάθε δυνατό τρόπο… Έτσι, θα βρεις λύση σε όλα τα προβλήματα… Άλλωστε, η γραμματική της ζωής, λέει πως το ρήμα αγαπάω, είναι καλύτερα να χρησιμοποιείται ασυναίρετο, για να μπορεί να ανοίγει δρόμους και πως , «έχει προστακτική, μόνο εκ παραδρομής».
Και μην αγχώνεσαι πολύ, γιατί τη σήμερον ημέρα, ακόμα κι «ο μικρός τυμπανιστής», ζει με το δίλημμα « κιθαρίστας, ή ντράμερ;»!!!

Μαρία Σχίζα

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΨΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΟΒΑΜΑΙ

Τους φοβόμουν. Ήθελα πάρα πολύ ν’ απαλλαγώ απ’ αυτούς , να τους νικήσω. Μπήκα σε μια διαδικασία πάλης μαζί τους. Προσπάθησα σκληρά  να τους ξεριζώσω από μέσα μου, μα ήταν μάταιο. Κουράστηκα τόσο  που τελικά εγκατέλειψα τη προσπάθεια και τους άφησα να εκκρεμούν…  Μέχρι τη στιγμή που κατάφερα «να τους κοιτάξω στα μάτια» κι απόρησα μαζί τους. Με προστάτευαν;« Δεν πίστευα στα μάτια μου!». Εγώ τους φοβόμουνα κι εκείνοι με προστάτευαν; Ναι,  έτσι ακριβώς ήταν.  Εγώ τους φοβόμουνα κι εκείνοι με προστάτευαν! Από τότε και μετά έπαψα να φοβάμαι τους ΦΟΒΟΥΣ ΜΟΥ!

Μπλέτσα Ευγενία