"Σκιούπι , όνομα για καθωσπρέπει κλόουν", Συγγραφέας : Ελένη Πριοβόλου, Εκδόσεις Καστανιώτη

Ο Σκιούπι είναι ένα ξεχωριστό παιδί. Ένα αγόρι που όπως φανερώνει και το όνομά του, που σημαίνει ροζωπό  μήλο, γεννήθηκε κλόουν. Ο πατέρας του ο Ιωνάθαν είναι επίσης κλόουν, για το γιο του όμως θα ήθελε κάτι πιο σταθερό, όπως παραδείγματος χάρη να γίνει κολόνα σ’ ένα σπίτι. Ο Σκιούπι περνάει τη ζωή του στην Αλεξάνδρεια και την Κέρκυρα. Η δασκάλα του η Λένα η νταντά του η Ομελέτη ο δάσκαλος της τρομπέτας ,ο νέγρος Σόλο ο θείος Πλατών και η Φωνούλα είναι τα αγαπημένα του πρόσωπα. Για χάρη τους γινόταν κλόουν και τους έκανε ένα σωρό αστεία για να τους δει να χαμογελούν. Τι θα γίνει όμως όταν θα χρειαστεί κι εκείνος  έναν κλόουν για να τον διασκεδάσει ; Θα τον βρει;

Ευγενία Μπλέτσα

Η τέχνη είναι για όλους. Και η «ακρίδα» , το ξέρει!!!!

Ο Shakespeare έγραψε: «Η τέχνη δεν είναι ούτε για τους πολλούς, ούτε για τους λίγους. Η τέχνη είναι για τον καθένα ξεχωριστά!». Κάπως έτσι φαίνεται να σκέφτηκαν ο σεναριογράφος Παναγιώτης Καποδίστριας και οι συντελεστές της παράστασης «Η ακρίδα που δε μπορούσε να πει το ‘ρο’». Αποφάσισαν λοιπόν, να κάνουν ένα δώρο αγάπης σε όλα τα παιδιά που φιλοξενούνται σε χώρους κοινωνικής πρόνοιας. Θα μπορούν να παρακολουθήσουν την παράσταση, να χαρούν τη μαγεία της τέχνης και να νιώσουν τη δύναμη των ονείρων, εντελώς δωρεάν, απλά επικοινωνώντας στο τηλέφωνο 6981070689 καθώς και στο τηλέφωνο του θεάτρου «Ρένα Βλαχοπούλου»(Κουντουριώτου 40& Μυριοφύτου 55, Αιγάλεω, Τηλ.: 2105911390 ), για κρατήσεις θέσεων. Σ’ αυτήν την προσπάθεια, η αρωγή των Μ.Μ.Ε. , ας θεωρηθεί δεδομένη, αφού σκοπός δεν είναι η διαφήμιση και η κερδοφορία, αλλά η ευκαιρία να στραφεί η τέχνη εκεί που ανήκει: στους ανθρώπους!!

                                                                                     Μαρία Σχίζα

Πολ-ίχνη…

Τί κοινό έχει ο Αριστοφάνης με σύνθημα στον τοίχο μιας πόλης του σήμερα;
Ποιός από όλους δεν έχει στηρίξει τις ελπίδες του, σ’αυτό που το 414 π.Χ., στους ‘Όρνιθες’, ονομάστηκε ιδανικό, για την πόλη και τους ανθρώπους της;
Σήμερα ,‘τα παιδιά ζωγραφίζουν στους τοίχους’ ένα σύνθημα:
«ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ, ΔΕ ΣΧΕΔΙΑΣΤΗΚΑΝ ΠΟΤΕ…». Η ίδια πόλη… η δική μας… ‘η μικρή μας πόλη’,  που κάποτε-δικαίως- την είπαν Μαγική...
Τώρα καρτερικά περιμένει τα αηδόνια. Και παρά το χειμώνα που διανύουμε, εκείνα ξέρουν.
Ξέρουν να τραγουδάνε μια Άνοιξη, που χωρά αισθήματα, που δε χρειάζονται συν, εμπρός τους, για να υπάρξουν.
Αυτά, θα οδηγήσουν τα όνειρα…
Θα χτίσουν εκ θεμελίων «μια πόλη μαγική…»
...Μια πόλη, που θα έχει ίχνη φωτός πίσω, και, θα είναι, έτη φωτός  μπροστά…!

                                                                                                                                   Μαρία Σχίζα