Ο κόσμος γύρω, άδειος και ξένος, έμοιαζε να μετρά παγωμένες νύχτες και ηθελημένες φυγές. Αποδράσεις- προσμονές. Για μια καλύτερη ζωή, ένα πιο ανθρώπινο «αύριο», ένα αξιοπρεπές «τώρα»… Είδα τα όνειρα να γίνονται αποσκευές. Δεν ήξερε κανείς πια αν το κρύο έφτανε μόνο μέχρι την πόρτα του, ή αν φώλιαζε βαθύτερα το χιόνι στην καρδιά του. Ο δρόμος, που υποτίθεται σε οδηγούσε σπίτι σου, είχε γίνει πια, το σπίτι τους…Ξέρεις για ποιους μιλάω, αλλά φοβάσαι ακόμα και τη λέξη, πόσο μάλλον «να μπεις για λίγο στα παπούτσια τους», αν φοράνε παπούτσια, δηλαδή…Μιλάω για όλους εκείνους, που σε κάποια χριστουγεννιάτικη γιορτινή βόλτα, θ’ αποκαλέσουμε ζητιάνους και κανείς μας δε θ’ αναρωτηθεί που είναι το σπίτι τους και που η καρδιά τους…
Σου μιλάω. Βλέπω τα μάγουλά σου να καίνε από ενθουσιασμό και δύναμη. Θέλεις ν’ αλλάξεις το γκρίζο του κόσμου. Να τον φτιάξεις απ’ την αρχή χρωματιστό, με νότες, αστεράκια και καρδούλες. Σου μιλάω. Είσαι παιδί. Και νιώθω να μου μοιάζεις…
Με λένε Ελπίδα!
Εσένα;
Μαρία Σχίζα
