Ήταν παραμονή των γενεθλίων του. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα τον έπιανε μια περίεργη θλίψη. Η οποία όμως ευτυχώς τον εγκατέλειπε την επομένη. Τα γεμάτα χαρά και κέφι πάρτι που διοργάνωναν γι’ αυτόν οικογένεια και φίλοι τον βοηθούσαν να χαλαρώνει και να περνάει όμορφα! Παρόλα αυτά όμως η θλίψη της παραμονής πάντα άφηνε το σημάδι της που τον ακλουθούσε ακόμα και λίγες μέρες μετά τα γενέθλια του. Στα φετινά του γενέθλια θα ερχόταν κι ο παππούς του, τον περίμενε από στιγμή σε στιγμή. Είχε τρομερή αδυναμία στον παππού του μάλλον επειδή ο παππούς είχε πάντα την ικανότητα να αντιλαμβάνεται χωρίς πολλά –πολλά αυτό που του συμβαίνει και να τον ξεμπλοκάρει άμεσα. Μόλις έφτασε ο παππούς δεν ήταν κανείς άλλος στο σπίτι. Είχαν πάει να κάνουν τα ψώνια του αυριανού πάρτι αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στον Αλέξανδρο προκειμένου να ανοιχτεί στο συνονόματο παππού του όπως κι έγινε.
- Τι τρέχει μικρέ; Τι έχεις; τον ρώτησε σχεδόν αμέσως ο παππούς επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φόρα στον Αλέξανδρο την ικανότητα του να τον καταλαβαίνει…
- Δεν ξέρω ρε παππού, νιώθω μια παράξενη θλίψη. Μια θλίψη που την αισθάνομαι έντονα κάθε παραμονή των γενεθλίων μου.
- Νομίζω πως τη ξέρω αυτή τη περίεργη θλίψη Αλέξανδρε, την ένιωθα κι εγώ στην ηλικία σου τις παραμονές των γενεθλίων μου. Πίσω από αυτή τη θλίψη μάλλον κρύβεται το υπαρξιακό άγχος που προκαλεί το πέρασμα του χρόνου.
- Κατάλαβα. Αν είναι κληρονομικό την έχω βάψει δεν θα απαλλαγώ ποτέ!
- Μην ανησυχείς. Εγώ έχω απαλλαγεί εδώ και παρά πολλά χρονιά!
- Σοβαρά; Πως τα κατάφερες;
- Ο ίδιος ο χρόνος με βοήθησε ! Με το πέρασμα του κατάλαβα πως είναι ο καλύτερος μου φίλος ! Ξέρεις γιατί; Επειδή μου χαρίζει ωριμότητα!!! Η ωριμότητα είναι απίθανο πράγμα Αλέξανδρε!
- Γιατί το λες αυτό παππού;
- Επειδή μονό με την ωριμότητα μπορεί ο άνθρωπος τόσο να βρίσκει όσο και να κρατάει την ισορροπία του που είναι ίσως το πολυτιμότερο πράγμα για τον άνθρωπο
- Και γιατί η ισορροπία είναι το πολυτιμότερο πράγμα για τον άνθρωπο παππού;
- Επειδή ισούται με την ευτυχία του αγόρι μου.
Ύστερα από αυτή την ήρεμη συζήτηση με τον παππού του ο Αλέξανδρος απελευθερωμένος πια από το άγχος και τη θλίψη κοιμήθηκε ήσυχα και την επομένη πέρασε τα ομορφότερα γενέθλια της ζωής του.
Ευγενία Μπλέτσα
Έρχεται Πάσχα! Και πάνω που αναρωτιέσαι τι ακριβώς έγινε και δεν περιμένεις πια τη λαμπάδα με τη Barbie, που χαμογελά περιχαρής λες και πρόκειται αύριο κιόλας ν'ανοίξει βενζινάδικο στον Άρη...! Τότε ξαφνικά συνειδητοποιείς την αλήθεια... Έτσι. Απλά. Σα νά'ρχονται στο νου σου σωστό "σκονάκι" τα λόγια των φίλων σου, έτοιμα ανά πάσα στιγμή, να σου υπενθυμίσουν κάτι πολύ ωραίο!!!! Ναι : Υπάρχουν ακόμα στη ζωή σου οι άνθρωποι εκείνοι, που, έτσι και σε δουν να "πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό", θα σε χτυπήσουν φιλικά στην πλάτη, θα σου πουν περιπαιχτικά "ο νονός, ο νονός", και τα γέλια σας, ίδια κρυσταλλάκι, θα αντηχήσουν στο γνώριμο εκείνο δρόμο, που ενώνει μυστικά το παρελθόν με το μέλλον...!!!!!!!
