« Ένα χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα… »

Είμαι ακόμα εδώ.
Βλέπω τη θάλασσα των ονείρων μου – και πόσες άλλες τέτοιες θάλασσες που έμοιαζαν, μοιάζουν και θα μοιάζουν κάποτε με τη δική μου, όλο να βαθαίνει κι όλο να απομακρύνεται.
Κι αναρωτιέμαι.
Αναρωτιέμαι τι δεν έκανα καλά.
Κοιτάζω πίσω στα νερά της ζωής μου και τα βλέπω να παλεύουν.
Να παλεύουν για ν’ αποφύγουν τη γυάλα κάθε είδους…
Αυτή που συντηρεί «ανθρώπους-χρυσόψαρα», που σε ξεχνάνε εντός δευτερολέπτων, έχοντας πάρει κι από πριν ιερό όρκο… «στη μνήμη του χρυσόψαρου»…(!)
Σ’ αυτή τη μνήμη που συγχωρεί ανθρώπινα λάθη και πάθη, τοποθετώντας τα μάλιστα, με «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» και με ύφος θριαμβευτή, μέσα σ’ ένα αιώνιο σχέδιο… Σκέψου πως θα το λέμε «γυάλα»…
Κι  όλα αυτά;
Με το πρόσχημα της προστασίας, του σωστού και ακριβούς ελέγχου, της αλληλεγγύης, της δυνατότητας για μεγαλύτερη προσπάθεια, της δίκαιης μοιρασιάς…
Σ’  αυτή τη μνήμη που δίνει αιωνίως στα όνειρα την ακραία προσταγή:
« ΔΙΑΛΥΘΕΙΤΕ ΗΣΥΧΩΣ!!!! ».
Είμαι ακόμα  εδώ.
Μένω στη χώρα με τις πιο μεγάλες θάλασσες…
Περιμένω εναγωνίως κάθε πρόσχημα για κούφιους ηρωισμούς, να δώσει τη θέση  του σε σχήματα αλήθειας  κι ανθρωπιάς, που θα μπορέσουν να βγουν έξω απ’ τη γυάλα και ν’ αντέξουν τα κύματα.
Επιμένω πως η βουτιά στο βυθό, αξίζει πολύ περισσότερο με μάτια ανοιχτά και χωρίς αναπνευστήρα.
Γιατί μόνο έτσι βλέπεις τα κοράλλια καθαρά.
Και η ουσία είναι εκεί.
Στο μέσα κόσμο.
Αυτόν που όσες φορές βγαίνει στην επιφάνεια σε τρομάζει, σε μπερδεύει.
Αλλά σε κάνει να είσαι αληθινός.
Κι ευτυχισμένος.

Μαρία Σχίζα