Είναι ζήτημα θέλησης

Αρκετά  χρόνια  πριν, θυμάμαι  πως δεν μπορούσα να φορέσω μόνη τη ζακέτα μου. Ευτυχώς όμως με την έμπειρη βοήθεια του τότε εργοθεραπεύτη μου (του άνθρωπου που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου!) τα κατάφερα.

Από θέση καθιστή, άπλωσα  τη ζακέτα μου από την από μέσα μεριά πάνω στα πόδια μου. Αμέσως μετά έβαλα τα χέρια μου ένα- ένα μέσα στα μανίκια της ζακέτας.(Στην περίπτωση που φορούσα μπλούζα με μακριά μανίκια φρόντιζα να βάζω τα χέρια μου ένα- ένα μέσα στα μανίκια της ζακέτας  έχοντας πρώτα κλείσει  τις άκρες από τα μανίκια της  μπλούζας μέσα στις παλάμες μου προκειμένου να μη μαζευτούν επάνω).

Ύστερα έπιασα το υπόλοιπο της ζακέτας και το πέρασα πάνω από το κεφάλι μου, αφήνοντάς το να πέσει στη πλάτη μου και ισιώνοντάς το με τα χέρια πίσω και πλάγια όπου χρειαζόταν, προκειμένου να μπει σωστά. Έτσι  είχα καταφέρει να φορέσω τη ζακέτα μου με ένα  δικό μου τρόπο που διέφερε πάρα πολύ από τον «κανονικό» και παρόλα αυτά οδηγούσε ακριβώς στο ίδιο αποτέλεσμα. Πλέον φοράω «κανονικά» τη ζακέτα μου. Έγινε τόσο φυσικά που ξέχασα πως και πότε  μπόρεσα να τη φορέσω «κανονικά», πάει καιρός από τότε.

Σήμερα ωστόσο αισθάνομαι τυχερή γιατί μέσα από την αναπηρία μου βίωσα  πως πάντα υπάρχει ένας τρόπος να πετύχουμε αυτό που θέλουμε. Το αν θα τον βρούμε ή όχι και κατά επέκταση το αν θα καταφέρουμε αυτό που θέλουμε ή όχι καθορίζεται από τη θέλησή  μας……

(Στη δική μου περίπτωση τη θέληση τη βάλαμε κι οι δυο, τόσο εγώ όσο και ο εργοθεραπευτής μου!)

Μπλέτσα Ευγενία