Κανονικά, σήμερα πρέπει να γράψω για το χάλι των επιδομάτων, το γιαούρτωμα του καλλιτέχνη κι άλλα τόσα. Όμως, όχι! Δε μπορώ. Ούτε θέλω. Γιατί σκέφτομαι το αύριο. Και, σαν αύριο, την περασμένη Άνοιξη, ένιωσα τις ιστορίες που ήξερα από παιδί, να μ’ εγκαταλείπουν. Ξαφνικά. Σαν καρδιά που σταματάει…
Όμως τώρα, σε νιώθω εδώ.
«Για να δω τι καλό γράφεις πάλι;», λες.
Δεν ξέρεις να διαβάζεις! Γελάω και μού’ρχεται να σε ρωτήσω:
«Γιαγιά , το Μπερξόν τι τον έχεις;»
Η απάντηση με αποστομώνει, με κάνει να γελάω ακόμα πιο πολύ, και, δεν τη γράφω, γιατί χρήζει λογοκρισίας…!!!
Το συγκεκριμένο κείμενο, δεν είναι μνημόσυνο, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Τα μνημόσυνα, πάντα με απωθούσαν… Κρύβουν μέσα τους κάτι το διεκπεραιωτικό, το υποχρεωτικό, γι’αυτό.
Και πάντα πίστευα ότι το ν’ αγαπάς και να θυμάσαι, μόνο υποχρέωση δεν είναι!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ είν’ αυτό το κείμενο, γιατί λίγο πριν εκπνεύσει εκείνη η Άνοιξη, βρήκες τον καλύτερο τρόπο να με διαβεβαιώσεις ότι οι ιστορίες, αν τις σέβεσαι « ως ἑαυτὸν», τις πιστεύεις ακράδαντα και τις αγαπάς όπως τη ζωή σου, δεν πεθαίνουν ποτέ!!!!
Κι επειδή σε δυό μέρες είναι και ημερολογιακά εαρινή ισημερία, λέω να κλείσω τον υπολογιστή, και, να πάω μια βόλτα στις τριανταφυλλιές σου!
Όπως παλιά, έτσι και τώρα…
Καλή Άνοιξη σε όλους!!!!!
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου