Ψάχνοντας το θησαυρό…

 Ο ομαδάρχης είχε πει από χθες πως μέχρι σήμερα το βράδυ έπρεπε να ψάξουν όλη την κατασκήνωση για να βρουν το θησαυρό. Αγουροξυπνημένα μεν, με πολύ μεγάλο ενθουσιασμό δε, τα παιδιά έκαναν άνω-κάτω την κατασκήνωση, παίζοντας κι αναζητώντας τη μαγική κρυψώνα.
Το βράδυ τα βρήκε να παίζουν, να γελάνε και να τραγουδάνε.
Είχαν ξεχάσει το θησαυρό και την αναζήτησή του.
Εκείνος που τους είχε αναθέσει την αποστολή, τα κοιτούσε από μακριά.
Πλησίασε τον πιο ντροπαλό της παρέας, ξερόβηξε και ρώτησε:
-Λοιπόν; Πού είναι ο θησαυρός;
-Εεεεμ… Δεν ξέρουμε, ψέλλισε ο μικρός αμήχανα.
-Δεν ξέρουμε, επανέλαβαν τώρα όλα τα παιδιά μαζί.
-Χμ, έκανε, κι ήταν έτοιμος να λυθεί στα γέλια.
Ξαφνικά, σοβάρεψε απότομα και συνέχισε:
-Κι όμως, εγώ τον βλέπω εδώ, μπροστά μου.
Έχετε ο ένας τον άλλο!!!!!!! Αυτός είναι ο θησαυρός σας!!!!!!!!! 
Χαμογέλασε ικανοποιημένος και  “κλείνοντάς” τους το μάτι, είπε:
-Τα λέμε το πρωί, παίδες!!!!!!

Μαρία Σχίζα