« Γράμμα σ’ ένα παιδί που ήθελε να γίνει Ινδιάνος…»

Ερχόσουν  το βράδυ κι έλεγες, θυμάμαι: 
‘Πότε θα παίξουμε τους Ινδιάνους;
Θέλω να γίνω Ινδιάνος!
Πότε θα με κάνεις Ινδιάνο, μου λες;’
Γελούσα μέσα μου, καθώς οι μαρκαδόροι στο χέρι μου έβαφαν, χάρτινα μεν, πολύχρωμα δε, φτερά…
Γελούσα με τις άτσαλες γραμμές που τραβούσες στο πρόσωπό σου.
Γελούσα, γιατί ήξερα.
Ήξερα ότι βρήκες πάλι την αθώα και γλυκιά αφορμή, να ξανακούσεις την παλιά εκείνη ιστορία.
Μια ιστορία ξεχασμένη από χρόνια-παραμύθι, ποιανού δεν ξέρω. 
Απόψε λοιπόν, νιώθω να σ’ τη χρωστάω.
Άκου:
  «Ένα βράδυ ένας γέρος Iνδιάνος της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων.
Είπε:
" Γιε μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων' που υπάρχουν μέσα σε όλους μας.
Ο ένας είναι το Κακό.
- Είναι ο θυμός, η ζήλεια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η.... αλαζονεία, η αυτολύπηση , η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, το εγώ.
Ο άλλος είναι το Καλό.
- Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία ."
Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του:
"Ποιος λύκος νικάει;"
Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ...
"Αυτός που ταΐζεις."»...
 Δεν ξέρω αν ακόμα θέλεις να γίνεις  Ινδιάνος…
Το μόνο που ξέρω  είναι ότι « η ιστορία επαναλαμβάνεται » και πως πάντα θα υπάρχει μέσα σου η φωνή, που θα σου λέει κρυφά, ότι τ’ όνομά σου, είναι «Χορεύοντας με τους λύκους»…(!)

Μαρία Σχίζα