«…κι όμως ‘το βλέμμα του Οδυσσέα’ έτρεχε πολύ…»

Για τους καλούς ανθρώπους, δε μπορείς να γράψεις και πολλά πράγματα.
Δε χωράνε ποτέ οι άνθρωποι στις λέξεις.
Δε χωράνε.
Φεύγουν σιωπηλά, αθόρυβα, αθώα.
Κι είναι γιατί « στη γαλέρα της ζωής τους, τράβηξαν μεγάλο κουπί».
Είναι γιατί έτσι αξίζει σ’ αυτούς  που ξέρουν ότι όλοι μαζί στην ίδια πονεμένη Ελλάδα ζούμε και το χιόνι της κάθε τόσο μας μιλά.
Είναι γιατί πίνουμε όλοι από κοινό ποτήρι.
Είναι γιατί τα τραγούδια ίδια θα είναι.
Και θα τα λέμε με μια φωνή.
Όπως τις προσευχές.
Είναι γιατί έτσι έγινε  «Το πέταγμα του κύκνου».
Σιωπηλά.
Αθόρυβα.
Αθώα.
Σε καινούργιο ουρανό, καθαρότερο.
Απλά.
Όμορφα.
Όπως αξίζει  στους καλούς ανθρώπους.
Σ’ ένα Θανάση, Α Θ Α Ν Α Τ Ο!!
Στο Βέγγο, που όλοι αγαπάμε…

Μαρία Σχίζα