ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΧΑΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΗΡΙΑΣ

Η αλήθεια είναι ότι πολύ συχνά οι άνθρωποι με αναπηρία καλούμαστε να κοπιάσουμε για πράγματα που τις περισσότερες φορές είναι για τους άλλους δεδομένα. Παραδείγματος χάρη ένας άνθρωπος με αναπηρία ίσως να χρειαστεί να προσπαθήσει παρά πολύ προκείμενου να κατακτήσει  κινήσεις του σώματος που για τους άλλους δεν είναι παρά απλές και αυτονόητες. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το παραπάνω είναι άδικο. Ωστόσο εγώ δεν το είδα ποτέ έτσι.  Αντιθέτως είχα πάντα την αίσθηση ότι πρόκειται για μια ευκαιρία! Παραδόξως παρόλο που δεν ήμουν βέβαιη για την κατάκτηση του στόχου, αισθανόμουν τυχερή, που μου δινόταν  η ευκαιρία να κατακτήσω  με προσωπικό κόπο κάτι που είχε χαριστεί στους άλλους  χωρίς προσπάθεια. Μ’ αυτό βέβαια δε θέλω να πω ότι πρέπει κανείς να νιώθει άσχημα για όσα του ‘χουν χαριστεί απλόχερα από τη φύση κάθε άλλο…  Τέλος, για να πω την αλήθεια μου ο κόπος που χρειάζεται πολύ συχνά να κάνω για τις ποικίλες  κατακτήσεις δεν μου είναι πότε εύκολος, αλλά  η  χαρά που παίρνω μετά από κάθε κατάκτηση με βεβαιώνει ότι άξιζε το κόπο κι επιπλέον είναι τόση ώστε αμέσως  μετά από κάθε κατάκτηση Θέλω να ξανακάνω τον κόπο!!!          

Ευγενία Μπλέτσα

Εγκαίνια Βιβλιοτρόπιου!

Η αγαπημένη συγγραφέας των παιδιών Άλκη Ζέη καθώς και η συγγραφέας και εικονογράφος Σοφία Ζαραμπούκα, θα έρθουν στο Αγρίνιο, στις19 και 20 Οκτωβρίου, στα πλαίσια των εγκαινίων του Βιβλιοτρόπιου-Καζαντζή 25, ενός νέου χώρου, που φιλοδοξεί να μας μυήσει στον ταξιδιάρικο κόσμο, που υπόσχεται η λογοτεχνία, μέσα από σημαντικές σελίδες, γραμμένες από ωραίους ανθρώπους! Οι συναντήσεις του κοινού με την Άλκη Ζέη θα πραγματοποιηθούν στις 20:30 της Παρασκευής ενώ με τη Σοφία Ζαραμπούκα στις 12:00 του Σαββάτου.

Μαρία Σχίζα

Αισχύλος στη νοηματική!!!!!

 Την Τετάρτη, 26 Σεπτεμβρίου 2012, (Ευρωπαϊκή Ημέρα Γλωσσών), στις 8 μμ, και στον κήπο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων στο Θησείο (Ερμού 134-136). Η τριλογία του Αισχύλου «Ορέστεια» (Αγαμέμνων, Χοηφόροι, Ευμενίδες), σε διασκευή από την ομάδα Γυμνασίου και Λυκείου Κωφών και Βαρήκοων Αγίας Παρασκευής, είναι μια προσπάθεια να μεταδοθεί ο τρόπος επικοινωνίας που το θέατρο και η αλήθεια του, μας χαρίζει. Η είσοδος είναι δωρεάν κι επειδή υπάρχει περιορισμένος αριθμός θέσεων, καλύτερο είναι, για κρατήσεις, να στείλετε μήνυμα στην ηλεκτρονική διεύθυνση: archaeol@otenet.gr. Πληροφορίες: 2103252214, 6945470040.

Μαρία Σχίζα

Ένα πράσινο κομμάτι πλαστελίνη…

Τον βρήκα καθισμένο στο  γραφείο του. Ήθελα ένα βιβλίο για εργασία στην Ιστορία Τέχνης, γι’ αυτό είχα πάει ως εκεί. Είχε φτιάξει μια κούπα γάλα, σα να με περίμενε.
-Καλημέρα, είπα.
Με κοίταξε και μου έδωσε το βιβλίο, ανοιχτό σε μια σελίδα που είχε έναν πίνακα μ’ ένα αγόρι μικρό, που κάπνιζε.
-Αυτό είναι ζωγραφική για τα παιδιά που βιάζονται να μεγαλώσουν, είπε.
-Γιατί αγαπάτε τόσο πολύ τα παιδιά;
Έκλεισε απότομα το βιβλίο. Μου έδωσε στα χέρια ένα πράσινο κομμάτι πλαστελίνη.
Το βλέμμα του ήταν σα να μου έλεγε:
Το βλέπεις αυτό;
Είναι σαν την ψυχή του ανθρώπου. Οφείλεις να τον μάθεις να πλάθει μ’ αυτή όσα αγαπάει…
Δε θυμάμαι να είπαμε κάτι άλλο. Βγήκα έξω και τα χέρια μου είχαν ακόμα πλαστελίνη. Το παιδί μέσα μου σιγοτραγουδούσε ένα σκοπό που ακόμα θυμάμαι.

Μαρία Σχίζα

ΔΙΩΓΜΟΣ

ΥΠΟΘΕΣΗ:

Μια ώριμη γυναίκα, η Κατερίνα Ροδέλη, στα μέσα της  Γερμανικής Κατοχής (1942) περιθάλπει  έναν τραυματία, αγωνιστή της αντίστασης τον επονομαζόμενο Κανάρη. Σ τη μνήμη της ζωντανεύουν εικόνες από το παρελθόν, ο πανικός της νύχτας του διωγμού (1922) μέσα στον οποίο χάθηκε ο τρίχρονος γιος της ο Κωνσταντής, τον οποίο λαχταρούσε να βρει…  Ωστόσο ο μαυραγορίτης μπακάλης του χωρίου την καταδίδει στους Γερμανούς και μπροστά  στον κίνδυνο να συλληφθεί μαζί με τον τραυματία παίρνει τον τελευταίο και με μια βάρκα περνάει στις  τουρκικές ακτές. Αμέσως μετά βρίσκονται κλεισμένοι σ’ ένα καταυλισμό φυγάδων . Διοικητής του καταυλισμού αυτού είναι  ο σκληρός  ανθυπολοχαγός Οσέν , ο οποίος εξαγοράζεται από το αγγλικό προξενείο προκειμένου να μεταφέρει τους φυγάδες στην Αίγυπτο, όμως τον Κανάρη  διεκδικούν και οι Γερμανοί οι όποιοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν πολύ καλά τον Οσέν για να μην τον αφήσει να φύγει. Τα γεγονότα που ακλουθούν οδηγούν τον Κανάρη στην ελευθερία και τη Κατερίνα στο Θάνατο και μάλιστα στην αγκαλιά του Οσέν  ο οποίος δεν είναι άλλος από το χαμένο της γιο τον Κωνσταντή. Ο  διωγμός πήρε δικαίως το βραβείο καλύτερης ταινίας σεναρίου και σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1964 .Πρόκειται για μια ταινία απλώς συγκλονιστική … !!!  
Ευγενία Μπλέτσα

"Ο λόγος του βασιλιά"-και η ευλογία του να κάνεις λάθος!!!

Η ταινία αυτή αναφέρεται στον εκκεντρικό τρόπο με τον οποίο ο Γεώργιος  Στ', ξεπερνά τον τραυλισμό, και γίνεται ένας από τους πιο εμπνευσμένους κι επομένως χαρισματικούς ,ηγέτες της ιστορίας. Πρόκειται για ένα έργο, που αποτελεί ύμνο, τόσο στην καταπολέμηση των "ξύλινων" διδακτικών μεθόδων, όσο και στην αξία της φιλίας. Γιατί τελικά, οι αδυναμίες είναι ανθρώπινες. Είναι πολύ ωραίο και αστείο, όπως φαίνεται στην ταινία να κάνεις λάθη, αρκεί να τα παραδέχεσαι, να τ' αποδέχεσαι, και, τελικά να τα διορθώνεις... Πολύ επάξια λοιπόν και καθόλου ... "λανθασμένα" το έργο κέρδισε κοινό και κριτικούς, και, καθόλου τυχαία, κέρδισε και τέσσερα όσκαρ, μεταξύ των οποίων αυτό του πρωτότυπου σεναρίου, που ανήκει στο Ντέιβιντ Σέιντλερ, καθώς και της σκηνοθεσίας του Χούπερ.  Είναι μια ταινία λοιπόν, που, το 2010, απέδειξε περίτρανα ότι δε χρειάζονται τρικ και εξάρσεις για να μιλήσει μια ιστορία στην ψυχή σου!!!!!!  

 Μαρία Σχίζα

"Η Φάρμα των ζώων" στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου

 
 Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου και η Φοιτητική Θεατρική Ομάδα των Τμημάτων του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδος, συνεργάζονται για 6η συνεχή χρονιά παρουσιάζοντας φέτος το αλληγορικό παραμύθι για μεγάλους του George Orwell, «Η φάρμα των Ζώων» τη Δευτέρα 21, την Τρίτη 22 και την Τετάρτη 23 Μαΐου 2012 στις 9.30 το βράδυ στην Αίθουσα του Δημοτικού Θεάτρου.
Το έργο είναι η θεατρική μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του συγγραφέα. Εκδίδεται για πρώτη φορά το 1945 και αναφέρεται στη ρωσική επανάσταση και την εξαθλίωση που προκάλεσαν οι εμφύλιες διαμάχες στη Ρωσία των μετεπαναστατικών χρόνων . Παρουσιάζεται έντεχνα σαν ένα όνειρο στο αγρόκτημα μιας εξοχής, στην ουσία όμως είναι μια μικρογραφία της ανθρώπινης κοινωνίας, που η κάθε είδους επανάστασή της πνίγεται. Κι αυτό είναι καταστροφικό. Και γίνεται γιατί ξεχνάμε πως, στην πράξη, η ισότητα και η συνύπαρξη είναι το μεγάλο μυστικό για να υποστηριχθούν ιδέες που οδηγούν σ’ έναν κόσμο ελεύθερο και πιο ανθρώπινο.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Μεταφορά για το θέατρο: Peter Hall
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία- Διασκευή: Φρύνη Θετάκη
Σκηνικά: Βασίλης Ραμμόπουλος
Μουσική επιμέλεια: Νίκος Μαραβέγιας
Φωτισμοί: Σπύρος Μερεγκλίτσης
Ήχος: Δημήτρης Παπαδάκης
Μακιγιάζ: Ειρήνη Χατιάδη

 ΠΑΙΖΟΥΝ: (ΔΙΑΝΟΜΗ ΡΟΛΩΝ)
Έφη Ανδριανοπούλου
Χριστίνα Αρβανίτη
Δημήτρης Καραμπίκας
Μαρία Κόκου
Βάσια Κουρεμένου
Τάσος Κουτσογιάννης
Κωνσταντίνος Λαπουρίδης
Μαρία Μουτάφη
Σόλωνας Μπαξεβανάκης
Νίκος Μυσιρλάκης
Έφη Νταλιάνη
Θεόδωρος Ντελμπεντέρης
Έφη Ντζάνη
Βιβή Ξυπάκη
Κωστής Πανταζής
Άννα Παπαδάκη
Ειρήνη Πρίφτη
Μάγδα Στιβαχτή
Κωνσταντίνα Σύρου
Χρήστος Τσούτσης

Για τη σύνταξη του Δελτίου Τύπου,

 

Μαρία Σχίζα – Μέλος της Ομάδας

             

Από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου

ΜΑΤΑΙΩΣΕΙΣ

Όλοι μας τις έχουμε βιώσει, τις βιώνουμε και θα τις βιώνουμε σε ορισμένες καταστάσεις της ζωής μας. Μια από τις καταστάσεις της ζωής που εμπεριέχει αρκετές ματαιώσεις είναι και η αναπηρία. Πιο συγκεκριμένα  η αναπηρία ως μια μόνιμη κατάσταση που συνεχώς φέρνει δυσκολίες και εμπόδια στη ζωή των ανθρώπων, έχει ως άμεση και φυσική συνεπεία τις καθημερινές μικρές ή μεγάλες  ματαιώσεις. Όταν όμως τόσο εμείς οι άνθρωποι με αναπηρία όσο και όλοι εμείς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε τις ματαιώσεις γινόμαστε πολύ συχνά τόσο μαχητικοί και διεκδικητικοί όσο ποτέ άλλοτε, και δεχόμαστε εξαιρετικά ισχυρά ερεθίσματα αλλά και κίνητρα…                              

   
Ευγενία Μπλέτσα

‘’Γιούσουρι στην τσέπη’’ Συγγραφέας: Λότη Πέτροβιτς-Ανδροτσοπούλου,Εκδόσεις Πατάκη

«Είναι πράγματι θαυματουργό το γιούσουρι; και ποιο  μυστικό καβαλάει ο καπεταν Διοκλής; Τι να γυρεύει άραγε από το  βυθό της θάλασσας;» αναρωτιέται η δωδεκάχρονη Πηνελόπη καθώς περνάει το καλοκαίρι της ήρεμα στην ακροθαλασσιά. Μέχρι που εμφανίζεται ο δεκατετράχρονος Άρης με την παράξενη συμπεριφορά, και η Πηνελόπη αναστατώνεται. Στην αρχή τον λέει «ακατάδεχτο» γρήγορα όμως θ’ αλλάξει γνώμη. Κάτι άλλο του συμβαίνει, κάτι κρύβεται πίσω από τα επικίνδυνα καμώματά του. Και γι’ αυτό το κάτι θα καταστρώσουν μια μέρα ένα ριψοκίνδυνο σχέδιο με τον καπετάνιο…
Το ‘’γιούσουρι στην τσέπη’’ «νιώθει» τα παιδιά που μπαίνουν στην εφηβεία και τα προβλήματά τους. Μιλάει για τη ζωή, τον έρωτα και το θάνατο και συναρπάζει…    

Ευγενία Μπλέτσα

Ντέμη Παπαϊωάννου-Σταυροπούλου, « Στου πόνου τη γυάλινη πίστα-Συνάντησα το πρόσωπο», (εκδόσεις Ακρίτας, 2003)

 
 «… Εάν δεν είμαστε αυτό που κάνουμε, πολύ περισσότερο δεν είμαστε αυτό που μας έχει συμβεί … », λέει η συγγραφέας κι είν’αυτό, που η ίδια κρατά ως δεδομένο, κυρίως γιατί, πέρα και πάνω απ’ το επάγγελμα της φυσικοθεραπεύτριας, έκανε πράξη αυτό που έλεγε ο  Strindberg: « Να είσαι γενναιόδωρος, γιατί ο καθένας στη ζωή, δίνει τη μάχη του».  
Μ’ αυτό το βιβλίο λοιπόν, μιλά για την εγκεφαλική παράλυση, και, γενικότερα, για την αναπηρία, ως κατάσταση και κοινωνική πραγματικότητα, έτσι όπως δεν τόλμησε ποτέ κανείς.

Μαρία Σχίζα

Σε χρόνο ενεστώτα…

Κανονικά, σήμερα πρέπει να γράψω για το χάλι των επιδομάτων, το γιαούρτωμα του καλλιτέχνη κι άλλα τόσα. Όμως, όχι! Δε μπορώ. Ούτε θέλω. Γιατί σκέφτομαι το αύριο. Και, σαν αύριο, την περασμένη Άνοιξη, ένιωσα τις ιστορίες που ήξερα από παιδί, να μ’ εγκαταλείπουν. Ξαφνικά. Σαν καρδιά που σταματάει…
Όμως τώρα, σε νιώθω εδώ.
«Για να δω τι καλό γράφεις πάλι;», λες.
Δεν ξέρεις να διαβάζεις! Γελάω και μού’ρχεται να σε ρωτήσω:
«Γιαγιά , το Μπερξόν τι τον έχεις;»
Η απάντηση με αποστομώνει, με κάνει να γελάω ακόμα πιο πολύ, και, δεν τη γράφω, γιατί χρήζει λογοκρισίας…!!!
Το συγκεκριμένο κείμενο, δεν είναι μνημόσυνο, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Τα μνημόσυνα, πάντα με απωθούσαν… Κρύβουν μέσα τους  κάτι το διεκπεραιωτικό, το υποχρεωτικό, γι’αυτό.
Και πάντα πίστευα ότι το ν’ αγαπάς και να θυμάσαι, μόνο υποχρέωση δεν είναι!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ είν’ αυτό το κείμενο, γιατί λίγο πριν εκπνεύσει εκείνη η Άνοιξη, βρήκες τον καλύτερο τρόπο να με διαβεβαιώσεις ότι οι ιστορίες, αν τις σέβεσαι « ως ἑαυτὸν», τις  πιστεύεις ακράδαντα και τις αγαπάς όπως τη ζωή σου, δεν πεθαίνουν ποτέ!!!!
Κι επειδή σε δυό μέρες είναι και ημερολογιακά εαρινή ισημερία, λέω να  κλείσω τον υπολογιστή, και, να πάω μια βόλτα στις τριανταφυλλιές σου!
Όπως παλιά, έτσι και τώρα…
Καλή Άνοιξη σε όλους!!!!!

Μαρία Σχίζα

“Eyeharp”, όπως λέμε «Μελωδία της ευτυχίας»…!!!!!

 Τι γίνεται όταν η φιλία "οπλίζει" το μυαλό με όραμα;
Ο Ζαχαρίας Βαμβακούσης έχει την απάντηση, αφού με αφορμή το τροχαίο ατύχημα ενός φίλου του και την ταινία «Η θάλασσα μέσα μου», αποφάσισε χρησιμοποιώντας τις γνώσεις του, να δημιουργήσει τη «ματόαρπα», που επιτρέπει σε ανθρώπους με κινητική αναπηρία να συνθέσουν μουσική.
Αυτό συμβαίνει, μέσω ενός ειδικού λογισμικού και κάμερας. Μπορεί δηλαδή, ο χρήστης να παίξει μουσική, με ελάχιστες μικροκινήσεις. Η λειτουργική δοκιμή της ενδιαφέρουσας αυτής μουσικής προσομοίωσης, έγινε στο καταλανικό ίδρυμα ανθρώπων με εγκεφαλική παράλυση, και, ήταν επιτυχής.
Άλλωστε, όπως δήλωσε ο δημιουργός της, « ευτυχισμένοι νιώθουμε μόνο αν προσφέρουμε στους γύρω μας και μέσω της μουσικής μπορούμε να προσφέρουμε ομορφιά στους γύρω μας», κι αυτό ίσως σημαίνει ότι αν «κλειδί» του πενταγράμμου είναι το sol, μπορεί βάζοντας δίπλα στο φωνήεν του ένα «u», να φτιάξεις τη λέξη «soul», δηλαδή, μια ψυχή έτοιμη να ξορκίσει τους φόβους της, και, να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια, ξετυλίγοντας απλά και μόνο τον εαυτό της!!!

 

Μαρία Σχίζα

ΜΕ ΠΕΝΑ ΚΑΙ ΧΑΡΤΙ…

Εκφράζει  ό,τι αισθάνεται. Με μια λέξη εκφράζεται . Επικοινωνεί με τους ανθρώπους.  Αφήνεται…  και  γνωρίζει  σε βάθος τον εαυτό του. Στην αρχή παίζει με το λόγο και στο τέλος τον κάνει τέχνη!  Την τέχνη του λόγου που χαρίζει τέρψη στους ανθρώπους και που συχνά τους κάνει να απορούν και να αναρωτιούνται «τι θέλει να πει ο ποιητής;» .   Απόλυτα φυσιολογικό βέβαια  το ερώτημα…  και για τον ποιητή απόλυτα  φυσιολογικό να θέλει να πει απλώς το ποίημά του που έγραψε με την πένα στο χαρτί …και μας το έδωσε απλώς για να το κάνει ο  καθένας μας κάτι για  τον εαυτό του, ό,τι εκείνος θέλει… Αν ο ποιητής καταφέρνει στ’ αλήθεια  να τέρψει   είναι που δεν μας  παρουσιάζει την όμορφη πραγματικότητα, αλλά την πραγματικότητα όμορφη! Κι αυτό επειδή έχει το χάρισμα με πένα και χαρτί να περνάει από μέσα του τη  σκληρή πραγματικότητα και να τη μετασχηματίζει…            

Ευγενία Μπλέτσα

«Γνωριζόμαστε από κάπου;»…

 Γεννήθηκα το 2012. Δίπλα σε μια κούτα, γεμάτη εγκαταλελειμμένα λευκά γατάκια.
Ο κόσμος γύρω, άδειος και ξένος, έμοιαζε να μετρά παγωμένες νύχτες και ηθελημένες φυγές. Αποδράσεις- προσμονές. Για μια καλύτερη ζωή, ένα πιο ανθρώπινο «αύριο», ένα αξιοπρεπές «τώρα»… Είδα τα όνειρα να γίνονται αποσκευές. Δεν ήξερε κανείς πια αν το κρύο έφτανε μόνο μέχρι την πόρτα του, ή αν φώλιαζε βαθύτερα το χιόνι στην καρδιά του. Ο δρόμος, που υποτίθεται σε οδηγούσε σπίτι σου, είχε γίνει πια, το σπίτι τους…Ξέρεις για ποιους μιλάω, αλλά φοβάσαι ακόμα και τη λέξη, πόσο μάλλον «να μπεις για λίγο στα παπούτσια τους», αν φοράνε παπούτσια, δηλαδή…Μιλάω για όλους εκείνους, που σε κάποια χριστουγεννιάτικη γιορτινή βόλτα, θ’ αποκαλέσουμε ζητιάνους και κανείς μας δε  θ’ αναρωτηθεί που είναι το σπίτι τους και που η καρδιά τους…
 Σου μιλάω. Βλέπω τα μάγουλά σου να καίνε από ενθουσιασμό και δύναμη. Θέλεις ν’ αλλάξεις το γκρίζο του κόσμου. Να τον φτιάξεις απ’ την αρχή χρωματιστό, με νότες, αστεράκια και καρδούλες. Σου μιλάω. Είσαι παιδί. Και νιώθω να μου μοιάζεις…
  Με λένε Ελπίδα!
 Εσένα;

Μαρία Σχίζα

Το «μινοράκι»…

Κοιτάζω τη βροχή κι ανοίγω εκείνο το παλιό «μινοράκι» που στα παιδικά μου χρόνια μου χάρισε μια μελωδία που με ταξίδευε σε μια πόλη, που μου υποσχόταν φως, μαγεία και ζεστά κρουασάν…
Η μπαλαρίνα στο κουτί της  μαντεύει μάλλον τη σκέψη μου και περιμένει με το πόδι στον αέρα και το χαμόγελο στο πρόσωπό της, να συνεχίσω το συλλογισμό μου φωναχτά. Το κάνω.
Κάπου διάβασα ότι ίσως η πιο γενναία πράξη του ανθρώπου, είναι να σκέφτεται φωναχτά. Δεν ξέρω αν έρχεται στιγμή που νιώθει κανείς μέσα του γενναιότητα. Δεν ξέρω αν είναι θέμα χρόνου, εμπειριών, συγκυριών, γονιδίων, ή κάτι τέτοιο. Σίγουρα όμως όλοι μας νιώθουμε, ή τουλάχιστον, οφείλουμε να νιώθουμε την ανάγκη, να είμαστε όσο πιο ειλικρινείς μπορούμε. Πρώτα απέναντι στον εαυτό μας κι ύστερα απέναντι στους άλλους.
Έτσι λοιπόν, γυρίζω πάλι στο μουσικό κουτί. Η χορεύτρια μοιάζει να ξέρει με λεπτομέρεια όλες τις κινήσεις, με ακρίβεια κάθε φιγούρα. Εγώ πάλι είμαι… ανεπίδεκτη μαθήσεως, αλλά πιστεύω πως η ίδια η ζωή είναι σαν το χορό: μια στο… ταψί, μια στα σύννεφα! Κλείνω το κουτί. Σε κοιτάζω να προχωράς στο φως της νύχτας που σβήνει αργά και πέφτω για ύπνο με τη βεβαιότητα ότι θα είμαι εδώ. Δίπλα σου. Θ’ακούω την καρδιά σου να χτυπά πλάι στη δική μου και να βγαίνει πάντα στη βροχή και να χορεύει σε ρυθμούς που κι ο ίδιος αγνοούσες. Όμως το αόρατο πιάνο του Σύμπαντος, συνδυάζει γι’ άλλη μια φορά τ’ άσπρα και τα μαύρα πλήκτρα, ακολουθώ αδέξια το βήμα σου κι η ευτυχία έρχεται…  “Έν χορδαῖς καὶ ὀργάνοις”, «βεβαίως-βεβαίως»!!!!!!!!

Μαρία Σχίζα