3 Δεκέμβρη…………..

Έχει καθιερωθεί να λέγεται και να ‘γιορτάζεται’ η παγκόσμια ημέρα της αναπηρίας.

Πιστεύω πως είναι μια ημέρα διαμαρτυρίας, όλοι όσοι (σαν εμένα)αντιμετωπίζουν μια

αναπηρία πρέπει να φωνάξουν πιο πολύ για το παρόν και το μέλλον μας !

«Δεν θέλω να πιστεύω στην απαισιοδοξία ,παρόλο που κάποιοι δεν με αφήνουν να δω το

αντίθετο……….»

Είναι πολύ άσχημο όμως, να έχουμε φτάσει λίγο πριν το τέλος του 2013 , που υπάρχει

εξέλιξη σε όλα , ‘ να μην υπάρχει μια ράμπα ελεύθερη’, και ‘ανόητοι’ άνθρωποι, οδηγοί

να κλείνουν τον δρόμο, θεωρώντας ή κάνοντας πως εμείς οι κινητικά ανάπηροι δεν

υπάρχουμε!

Ίσως να δικαιολογώ κάποιους που δεν έχουν παιδεία λόγο κάποιων συνθηκών (πιστεύω

όμως , πως το α και το ω ενός ανθρώπου είναι η παιδεία και ο πολιτισμός) .

Όλοι όμως οι άνθρωποι γεννιούνται με συνείδηση , άρα όλοι αυτοί που παρκάρουν στα

αναπηρικά παρκιν που κλείνουν τις εισόδους γνωρίζοντας ότι από εκεί περνούν άτομα με

κινητική αναπηρία (και όχι μόνο),είναι αδικαιολόγητοι και ένας είναι ο χαρακτηρισμός που

τους ανήκει , Α Σ Υ Ν Ε Ι Δ Η Τ Ο Ι .

Το ξέρω κάποιοι θα πουν , δεν υπάρχουν λεφτά (πιστέψτε με εμείς τα άτομα με αναπηρία

το ξέρουμε πολύ καλά) , ξέρετε όμως πρώτα από όλα χρειάζεται συνείδηση , μυαλό και

θέληση , χαρακτηριστικά που δεν διαθέτουν κάποιοι . Δυστυχώς για μας τόσα χρόνια που

φωνάζουμε κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί ………

Όταν μπει η αναπηρία στην ζωή σου , υπάρχουν δυο πλευρές , η πλευρά των νικητών και η

πλευρά των ηττημένων, θέλω να πιστεύω ότι ανήκω στους νικητές γιατί αν και η ζωή μου

άλλαξε , (τα τελευταία χρόνια) δεν με πήρε από κάτω γιατί εγώ δεν άφησα να με πάρει

από κάτω( φυσικά ήμουν τυχερή διότι η οικογένεια μου είναι δίπλα μου)!

Η καθημερινότητα για εμάς τους ανάπηρους είναι ένας συνεχείς αγώνας , το πριν και το

μετά είναι κάτι που αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις , απλά συνειδητοποιείς

ότι πριν τα μικρά καθημερινά πράγματα που έκανες πολύ εύκολα , τώρα κοπιάζεις να τα

κάνεις .

Γνωρίζω όμως και ανθρώπους που έχουν απογοητεύει και τα βλέπουν όλα άσχημα επειδή

είναι πλέον ανάπηροι , εγώ θα τους πω από την εμπειρία μου ,το εξής : «Ε , και , αν είσαι

ανάπηρος, νομίζεις ότι είσαι διαφορετικός από τους άλλους ; Δεν είναι όμως έτσι , όλα

μπορείς να τα κάνεις αρκεί να έχεις θέληση , η δύναμη είναι μέσα μας , και στο χέρι μας

είναι , να βρούμε τον τρόπο να την διαχειριστούμε σωστά .

Να αλλάξεις το μαύρο που ζεις και να βάλεις λίγο χρώμα στη ζωή σου , πάντα να

χαμογελάς γιατί το χαμόγελο δίνει ζωή , και η ζωή είναι ωραία , όπως κι αν είσαι !


Όλοι μας πρέπει να χαιρόμαστε και να είμαστε ευγνώμονες για την κάθε στιγμή της

ημέρας γιατί όλοι είμαστε( όπως είμαστε) εδώ σε αυτή την ζωή για κάποιο λόγο ,εξάλλου η

ζωή μας χαρίστηκε ! Να θυμάστε πως η υπομονή είναι αρετή .»

Θα κλείσω χρησιμοποιώντας την φράση του Σοφοκλή : «Το δε ζητούμενον αλωτόν» ,

δηλαδή αυτό που αναζητάμε μπορούμε να το κατακτήσουμε………………

Φωτεινή Μπαδούρου