''ΕΡΙΝΥΕΣ'': Της Μουσικής η μοίρα, στης παρέας την τροχιά...

Το μουσικό συγκρότημα ''ΕΡΙΝΥΕΣ'', απο  το Αγρίνιο, παίρνει όρκο ιερό στις νότες και μας ξεναγεί στο μυστικό κόσμο μιας μουσικής, που ξεκινά απο τα συναισθήματα και τις παρέες...

Η μπάντα αποτελείται από τους Γιώργο Παπακωνσταντίνου (κιθάρα, φωνητικά), Δημήτρη Μπακοθύμιο (ηλεκτρικές κιθάρες), Φώτη Γιαννακόπουλο (μπάσο) και Νίκο Μπαρτσώκα (τύμπανα).

-ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ΣΑΣ?

-Γεια σας!! Και οι τέσσερις μας, τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνάμε παρέα με μουσική.  Μουσική για μας είναι ένα μέσο έκφρασης και εξωτερίκευσης των συναισθήματων μας. Είναι η καθημερινότητα , η θλίψη, ο έρωτας, το ο,τιδήποτε μπορεί να απασχολεί τον καθένα μας ξεχωριστά και μας δίνει το ερέθισμα να πιάσουμε την κιθάρα και να μελοποιήσουμε τις σκέψεις μας και τους προβληματισμούς μας.

-ΠΟΙΕΣ ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΕΠΙΡΡΟΕΣ ΣΑΣ?

-Εδώ είναι το περίεργο! Άλλος ακούει Metal, άλλος Chill Out, άλλος ξένο Rock και γενικότερα διάφορα είδη μουσικής. Αυτό νομίζουμε ότι είναι και το στοιχείο που κάνει τις Ερινύες να συνθέτουν κομμάτια τα οποία είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους δημιουργώντας ένα ρεπερτόριο με πολλές διακυμάνσεις! Τα ακούσματά μας διαφέρουν εκτός από κλασσικά ελληνικά Rock τραγούδια που τα ακούμε όλοι μας. Όπως για παράδειγμα Διάφανα Κρίνα, Παύλος Σιδηρόπουλος, Τρύπες και άλλοι παρεμφερείς καλλιτέχνες.

-Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ? ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΣΑΣ?

-Είμαστε μία παρέα που έχει κοινό σημείο την μουσική και το γεγονός ότι παίζουμε κιόλας κάποια μουσικά όργανα είχε σαν απόρροια να μπούμε στο studio και να ξεκινήσουμε πρόβες. Η δημιουργία του συγκροτήματος για εμάς είναι ένας τρόπος έκφρασης και φυγής από την καθημερινότητα. Όταν έχουμε εμφανίσεις (lives) και πρόβες αφήνουμε πίσω μας ότι προβλήματα έχει ο καθένας μας και ασχολούμαστε μόνο με την μουσική! Έχοντας πολλά θετικά και ενθαρρύντικα σχόλια από τον κόσμο και από ανθρώπους του χώρου της μουσικής υπάρχουμε ακόμα και δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό σε αυτό που κάνουμε.

-ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ?

-Η επιλογή του ονόματος είχε γίνει παλιότερα (1999) από τον βασικό κιθαρίστα μας Δημήτρη Μπακοθύμιο, ο οποίος είχε ξεκινήσει από τότε την δημιουργία της μπάντας. Στο παρελθόν, ο καθένας μας ξεχωριστά ήταν μέλος του συγκροτήματος ανά χρονικά διαστήματα, ώσπου πριν από ενα χρόνο περίπου αποφασίσαμε να επαναδημιουργήσουμε τις Ερινύες. 

-ΤΙ  ΘΥΜΑΣΤΕ ΕΝΤΟΝΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΣΑΣ/ ΑΠΟ ΤΑ live?

-Η μεγαλύτερη συνεργασία που έχουμε κάνει ήταν το Μάιο του 2010 με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στο Αγρίνιο. Ήταν ένα live το οποίο είχε πολυπληθές κοινό και μας έδωσε την ευκαιρία να ακουστεί η δουλειά μας σε αρκετό κόσμο που δε μας ήξερε μέχρι τότε. Το χειροκρότημα και ο ενθουσιασμός του κόσμου ήταν η καλύτερη επιβράβευση για εμάς. Ακόμη, στο πρώτο live που κάναμε στην Αθήνα, στο Ghost House, η απόδοχη που είχαμε από τον κόσμο ήταν εξαιρετική και μας χαροποιήσε ιδιαίτερα καθώς στην Αθήνα υπάρχουν πολλά αξιόλογα μουσικά σχήματα.

-ΤΙ ΕΝΩΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΙΣ 'ΕΡΙΝΥΕΣ'?

-Αυτό που μας ενώνει είναι η αγάπη για την μουσική, η επιθυμία που έχουμε να νιώσει πολύς κόσμος την μουσική μας και η χημεία που έχει δημιουργηθεί ανάμεσά μας δίνοντας το συγκεκριμένο ηχητικό αποτέλεσμα.

-ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΤΕ... -ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΑ?

-Από το τραγούδι μας <Μέρες Αγίων> Μόνο ζητιάνεψα μια χάρη στο Θεό μου, λίγο ικέτεψα να 'σουν και 'συ εδώ... και από ένα άλλο δικό μας (Ίσως) Ίσως να 'σαι αυτο που θέλω, ίσως όμως και να φταίει το ποτό... και τέλος από το 7λεπτο: Φώς στο σκοτάδι το άρωμά σου, πνίγομαι σε ρηχά νερά, ζώ τόσα χρόνια στη σκιά σου, όνειρα που έμειναν μισά...

-ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ?

-Να σου πώ την αλήθεια προσπαθούμε να μην κάνουμε μακροπρόθεσμα σχέδια χωρίς αυτό να μας αποτρέπει από το να πιστεύουμε σε μια καλή πορεία της μπάντας. Βλέψεις μας είναι να παίζουμε τη μουσική μας όσο πιο συχνα γίνεται και να βλέπουμε ανταπόκριση σε αυτό που κάνουμε.

-ΤΙ ... ''ΕΡΙΝΥΕΣ'', ΑΚΟΥΜΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΚΡΙΣΗΣ?(ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΜΕΣΩ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ) / ΠΟΥ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ?

-Tα τραγούδια μας μιλάνε κυριώς για ανεκπλήρωτους έρωτες, άδολες αγάπες και περιγράφουν έντονα συναισθήματα και καταστάσεις που έχουμε περάσει όλοι μας. Αυτό τον καιρό κανονίζουμε να εμφανιστούμε ξανά στην Αθήνα και σε διάφορα μέρη της Ελλάδος και το καλοκαίρι θα μας βρείτε σε διάφορα festivals κατά τόπους. Ακριβείς ημερομηνίες και τοποθεσιές μπορείτε να βρείτε μέσα από τις σελίδες μας (Facebook, MySpace)

Μαρία Σχίζα

Σωκράτης Μάλαμας

Ο Σωκράτης…λοιπόν  γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1957 στη Συκιά Χαλκιδικής. Πέρασε ένα μέρος των παιδικών και εφηβικών του χρόνων στη Στουτγάρδη της Γερμανίας όπου είχε εγκατασταθεί μόνιμα με τους γονείς του (για λόγους εργασίας) πριν επιστρέψει και πάλι στη Θεσσαλονίκη.Πειραματίζεται από μικρή ηλικία με διάφορα όργανα (μπουζούκι, βιολί, ακορντεόν) που του φέρνει ο πατέρας του, αλλά δεν καταφέρνει να ασχοληθεί σοβαρά με κανένα από αυτά. Στα 13 του παίρνει την πρώτη του κιθάρα και τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους.

Περνά ώρες ακούγοντας τραγούδια στο ραδιόφωνο και προσπαθώντας να τα παίξει μόνος.εκινά μαθήματα κιθάρας στο Ωδείο της Θεσσαλονίκης στα 17 του χρόνια. Τότε αρχίζει να γράφει τα πρώτα του τραγούδια. Αποβάλλεται δια παντός στην Ε’ Γυμνασίου επειδή το’σκασε για 10 μέρες με μια συμμαθήτρια του, αλλά τελικά ολοκληρώνει την δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του στη Χαλκιδική. Αποτυγχάνοντας στις εξετάσεις του, επιστρέφει στη Γερμανία για να φοιτήσει σε σχολή ηλεκτρολόγων-μηχανολόγων, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει τις σπουδές του στην κιθάρα. Μετά από ένα χρόνο και κάτι τα παρατάει και επιστρέφει στην Αθήνα, όπου ολοκληρώνει τις μουσικές του σπουδές.Η αρχή της δεκαετίας του ’80 τον βρίσκει να παίζει σε διάφορα μαγαζιά ως επαγγελματίας μουσικός. Ταυτόχρονα, γράφει δικά του τραγούδια, τα οποία παρουσιάζει διστακτικά στο κοινό. Το κύριο ρεπερτόριο του ήταν το λαϊκό, αν και συχνά παραδέχεται πως η φωνή του δεν ταιριάζει με το είδος. Μια πρώτη προσέγγιση στις δισκογραφικές εταιρείες είναι αρνητική. Τότε, ο Νίκος Παπάζογλου αποφασίζει να στηρίξει τον Σωκράτη με όσα μέσα διαθέτει. Αρχικά τον πείθει να τραγουδήσει ο ίδιος τα τραγούδια του, παρά τις έντονες αντιρρήσεις του Σωκράτη. Κατά δεύτερον, αναλαμβάνει την ενορχήστρωση, την ηχοληψία και την ηχογράφηση στο στούντιο “Αγροτικόν” στην Θεσσαλονίκη.

Το 1989 κυκλοφορούν από τη Λύρα (που αρχικά είχε απορρίψει την ιδέα) οι “Ασπρόμαυρες ιστορίες”, μια συλλογή από τραγούδια που έγραφε τα προηγούμενα χρόνια. Μπορεί η ηχητική ποιότητα να μην ήταν η καλύτερη, αλλά η αμεσότητα και η ζωντάνια ξεχειλίζουν. Μια δουλειά έντονη, με αρκετά ηλεκτρικά στοιχεία, εξ’ολοκλήρου βασισμένη σε μουσική και στίχους δικούς του. Το 1991 κυκλοφορούν τα “Παραμύθια”, ηχογραφημένα και πάλι στο Αγροτικόν, υπό την ετικέττα των “Στρόγγυλων Δίσκων” του Νίκου Παπάζογλου, ο οποίος συμμετέχει με ένα τραγούδι. Συμμετέχουν ακόμα η Μελίνα Κανά και η Όλγα Δεραινίτη, ενώ ο Σωκράτης αναλαμβάνει και την ενορχήστρωση. Χαρακτηρίζεται από ένα λιγότερο οξύ ήχο αλλά με την ευθύτητα στο στίχο να παίζει τον πρώτο ρόλο. Η συνθετική ικανότητα του Σωκράτη να δουλεύει σε ξένο στίχο εμφανίζεται το 1992 όταν μελοποιεί στίχους του Γιάννη Τσατσόπουλου και του Μανώλη Ρασούλη για τον δίσκο “Της μέρας και της νύχτας”, με ερμηνεύτρια την Μελίνα Κανά. Ο Σωκράτης ενορχηστρώνει και γράφει στίχους για ένα από τα έντεκα τραγούδια του δίσκου. Το “Να βάλω τα μεταξωτά”, σε στίχους του Γ. Τσατσόπουλου, είναι από τα τραγούδια που σημάδεψαν το έντεχνο της δεκαετίας του ’90.

Ο δίσκος που καθιερώνει τον Σωκράτη Μάλαμα στον χώρο έρχεται το 1993 και έχει τον τίτλο “Κύκλος”. Ο ίδιος αναλαμβάνει την επιμέλεια της παραγωγής και την ενορχήστρωση (σε συνεργασία με τους μουσικούς) και παρουσιάζει έναν λαϊκό δίσκο. Οι στίχοι ανήκουν στον Γιώργο Αθανασόπουλο, στην Ανθούλα Αθανασιάδου, στον Γιάννη Τσατσόπουλο, στον Θανάση Παπακωνσταντίνου (στην πρώτη του συμμετοχή σε δουλειά του Σωκράτη) και στον ίδιο το Σωκράτη. Το “Τσιγάρο ατέλειωτο” είναι από τα τραγούδια-σφραγίδες για την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια ενώ και τα υπόλοιπα κομμάτια, όπως “Τα πάγια”, έτυχαν θερμής υποδοχής. Μετά από τρία χρόνια, το 1996, κυκλοφορεί η δουλειά με τον τίτλο “Λαβύρινθος”, ο οποίος μετέπειτα αφαιρέθηκε για νομικούς λόγους, αφήνοντας μόνο το όνομα του Σωκράτη στο εξώφυλλο. Στίχοι του Σωκράτη με ένα τραγούδι σε στίχους του Γιώργου Αθανασόπουλου και ένα σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου. Σε ένα κομμάτι τραγουδά η Μελίνα Κανά. Αρκετά από τα κομμάτια και από αυτήν τη δουλειά αγαπήθηκαν από τον κόσμο (“Το γράμμα”, “Τα παιδιά μες στην πλατεία”, “Είναι σκοτάδι”, “Ο κήπος”) Δυο χρόνια αργότερα κυκλοφορούν οι “13000 μέρες”, με τον τίτλο παρμένο από ένα κομμάτι που έγραψε ο Σωκράτης όταν ήταν 35 χρονών. Στίχοι του ίδιου, του Γιώργου Αθανασόπουλου, του Άλκη Αλκαίου και της Φωτεινής Λαμπρίδη. Η “έκπληξη” του δίσκου: η μελοποίηση του ποιήματος του Κωνσταντίνου Καβάφη “Δεκέμβρης του 1903″. Στην καλλιτεχνική διεύθυνση της παραγωγής ο Άγγελος Σφακιανάκης ενώ βασικό ρόλο έπαιξε και ο Χρήστος Θηβαίος.

Η αρχική σκέψη του Σωκράτη ήταν να υπάρξουν αρκετές συμμετοχές για αυτόν τον δίσκο (όπως η Χάρις Αλεξίου ή ο Γιάννης Αγγελάκας), αλλά τελικά ερμήνευσε μόνος όλα τα τραγούδια. Το 1999, ο Νίκος Ξυδάκης έψαχνε μια λαϊκή φωνή για να τραγουδήσει μια σειρά τραγουδιών με στίχους του Μιχάλη Γκανά και του Θοδωρή Γκόνη. Τελική επιλογή του ηταν ο Σωκράτης Μάλαμας. Στον δίσκο περιλαμβάνεται ένα κομμάτι με στίχους του Νίκου Ξυδάκη, καθώς και το “Άλμπατρος” του Σαρλ Μποντλέρ. Είναι η πρώτη δισκογραφική απόπειρα του Σωκράτη να σταθεί αποκλειστικά ως ερμηνευτής και να βγάλει προς τα έξω το ύφος μιας ολοκληρωμένης δουλειάς ενός άλλου δημιουργού. Το 2000 έρχεται “Ο Φύλακας κι ο Βασιλιάς” για να μας θυμίσει την ευρύτητα του ταλέντου του Σωκράτη. Αμιγώς λαϊκά κομμάτια μπλεγμένα με ηλεκτρικές επιρροές. Σε δύο κομμάτια τραγουδά η Μελίνα Κανά και σε άλλα δύο ο Μανώλης Λιδάκης. Στίχοι του Σωκράτη, του Άλκη Αλκαίου και από ένα κομμάτι της Φωτεινής Λαμπρίδη, του Οδυσσέα Ιωάννου και του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ένας δίσκος που διεύρυνε κατά πολύ το κοινό του Σωκράτη Μάλαμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πολλά τραγούδια ξεχώρισαν και από αυτήν τη δουλειά (“Πριγκηπέσσα”, “Τίποτα δεν χάθηκε”, “Πουλί σε δέντρο αρχοντικό”, “Χαμένο ρούχο”).

Στο τέλος του 2002 κυκλοφορεί το “Ένα”, μια τολμηρή πρόταση του Σωκράτη. Δεκατέσσερα κομμάτια παιγμένα μόνο με δυο κιθάρες, με ένα πιάνο και ένα κοντραμπάσο σε δυο κομμάτια. Ακόμα κι έτσι “γυμνά”, τα κομμάτια φανερώνουν πως ο λόγος και η μελωδία δεν χρειάζονται πολυτέλειες για να αναδειχθούν. Στίχοι του Σωκράτη, του Άλκη Αλκαίου, του Θανάση Παπακωνσταντίνου και της Πηγής Καφετζοπούλου. To 2004 τραγουδά σχεδόν τα μισά τραγούδια στον δίσκο “Της νύχτας τα μακριά μαλλιά” της Μαρίας Θωίδου σε ενορχήστρωση Θύμιου Ατζακά και Αντώνη Ανισένγκου. Την κυκλοφορία του δίσκου ακολούθησαν και κοινές εμφανίσεις με την τραγουδοποιό, με την οποία ο Σωκράτης είχε συνεργαστεί και στο παρελθόν. Το χειμώνα του 2005 ο Σωκράτης παρουσιάζει το πολυαναμενόμενο “Άδειο Δωμάτιο” σε ενορχήστρωση Μπάμπη Παπαδόπουλου και με ένα λιτό ηλεκτρικό ήχο να κυριαρχεί. Στιχους δίνουν ο Γιάννης Μελισσίδης (3 κομμάτια) και η Φωτεινή Λαμπρίδη (1 κομμάτι) ενώ τα υπόλοιπα 8 ανήκουν στο Σωκράτη.

Οι μουσικοί είναι ένα μέρος των Λαϊκεδέλικα του Θανάση Παπακωνσταντίνου που συνυπογράφουν μαζί με το Σωκράτη ένα από τα κομμάτια του δίσκου. Όλα αυτά τα χρόνια δε σταματούν οι εμφανίσεις, το χειμώνα σε μικρούς σχετικά χώρους και το καλοκαίρι με αρκετές συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Πολλές είναι και οι συμμετοχές του σε δίσκους φίλων καλλιτεχνών όπως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Διονύσης Τσακνής, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων ο Μίλτος Πασχαλίδης αλλά και οι Active Member.

Α.Κ.



«Το σκάφανδρο και η πεταλούδα», (εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ)

Ένας άντρας, που δεν του έλειψε ποτέ τίποτα...-επιτυχία, χρήματα, γυναίκες- τα είχε όλα…  και ξαφνικά, μένει παράλυτος. Ο αρχισυντάκτης του γαλλικού «ELLE», «γράφει»-κουνώντας μόνο το βλέφαρο-  την ιστορία  της ζωής του, και μας δίνει ένα γερό μάθημα για τη δύναμη της θέλησης και το  ψυχικό μεγαλείο του ανθρώπου. Το βιβλίο αυτό, μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη, χαρίζοντας  στο Julian Schnabel,το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Καννών (2007) . 

Μαρία Σχίζα

Το Παραμύθι των Ονομάτων…

   Τί θα συνέβαινε αν σε ολόκληρο τον πλανήτη γη, σε όλους τους γαλαξίες και τ’ αστέρια… αποφασίζανε ξαφνικά να καταργήσουν τα ονόματα…; Και εννοώ να αποφασίζανε ταυτόχρονα φυσικά! Και όχι μόνο ν’ αποφασίζανε, αλλά και να απαγορεύανε επί ποινή προστίμου τη χρήση των ονομάτων. Διότι, μετά από διαβουλεύσεις και συνέδρια, διαπίστωσαν ότι είναι προσβλητικό ν’ απευθύνεται ο ένας στον άλλο με το όνομά του. Και μάλιστα, θα ήταν πιο συνετό και δείγμα ευγενούς καταγωγής, να μην αναφέρεται  κανείς απευθείας στο πρόσωπο με το οποίο θα ήθελε να μιλήσει αλλά στον διπλανό του… στον οποιοδήποτε διπλανό του, που τύχαινε να παρευρίσκεται. Δίνοντας μ’ αυτό τον τρόπο, το δικαίωμα, σ’ αυτόν τον άγνωστο «διπλανό», ν’ αναλάβει και πρωτοβουλίες και να δράσει εκ μέρους του.
Τότε λοιπόν, ίσως θα συνέβαινε το εξής:
«-Κύριε με το μουστάκι… Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να καλημερίσετε τον κύριο με τη μεγάλη μύτη δίπλα σας;
-Καλημέρα σας κύριε! Αυτός ο καραφλός κύριος σας καλημερίζει! Δε χρειάζεται ν’ απαντήσετε, θα το κάνω εγώ… Καλημέρα!»
…..
«-Λεπτή κυρία… πείτε σας παρακαλώ στο χοντρό κύριο δίπλα σας,  να ετοιμάσει αυτά τα χαρτιά το συντομότερο δυνατόν.
- Κύριε, ο υπάλληλος με το κοιμισμένο βλέμμα ζήτησε να ετοιμάσετε το συντομότερο δυνατόν αυτά τα χαρτιά. Φέρτε θα τα ετοιμάσω εγώ»
……
«-Σας παρακαλώ κοντή κυρία, λέτε στην κοπέλα δίπλα σας με τα γυαλιά, να ετοιμαστεί για το χειρουργείο;
-Δεσποινίς… αφήστε θα χειρουργήσω εγώ.»
…..
«-Κοριτσάκι με τα πεταχτά δοντάκια…  πες στη διπλανή σου με τις κοτσίδες να έρθει να παίξουμε…
-Κοριτσάκι…. άσε, θα παίξω εγώ»
……
«-Κύριε με τα μακριά μαλλιά, πείτε στη διπλανή σας κυρία με τα πεταχτά αυτιά, να απομακρυνθεί
(την παίρνει στα χέρια και τη μετακινεί…)»
….
«-Κύριε με τη μεγάλη μύτη…»
«-…. με μαγκούρα…»
«-…. με καρότσι…»
«- … με……»
«…………»
Το πιο έντονο φυσικό χαρακτηριστικό του κάθε ανθρώπου ,δηλαδή, θα αποτελούσε το υποκατάστατο του ονόματός του και ίσως και της ίδιας του της υπάρξεως. Κανείς δε θα ενδιαφερόταν για το ποιος πραγματικά είναι ο χοντρός κύριος, η λεπτή κυρία…. ποιος είναι ο χαρακτήρας του και τα θέλω του, οι φιλοδοξίες του και η προσφορά του στην κοινωνία. Θα ήταν απλά ο χοντρός, με τη μεγάλη μύτη, ο κουτσός, ο ανάπηρος…. Και μάλιστα στερούμενος κάθε πρωτοβουλίας. Αφού, όλοι από ευγένεια θα έτρεχαν και θα δρούσαν πριν από αυτόν γι’ αυτόν.
Πόσο πολύτιμο χρόνο, όμως, θα σπαταλούσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην προσπάθειά τους να διατυπώσουν απλά μια ερώτηση, να εκτελέσουν μια απλή εντολή! Αφού πάντα θα χρειαζόταν ο «διπλανός» ως διαμεσολαβητής. Πόσο ατελής θα ήταν αυτή η κοινωνία! Όλες οι εργασίες θα πραγματοποιούνταν από μη ειδικούς, καθώς ο οποιοσδήποτε θα είχε το δικαίωμα να παρέμβει. Τι νόημα θα είχε να σπουδάσει κανείς μηχανικός, ηλεκτρολόγος, γιατρός κτλ.; Αφού τελικά όλοι θα μπορούν να επέμβουν και να εκτελέσουν όλες τις δραστηριότητες.  Πώς θα έχαναν τελικά όλοι τον ενθουσιασμό τους, την έμπνευσή τους, την αυτοεκτίμησή τους, τη διαφορετικότητά τους, τον εαυτό τους...
Όπως φαίνεται, είναι μεγάλη η χρησιμότητα των ονομάτων. Κρύβει κι αντιπροσωπεύει πολλά περισσότερα από ένα «Μ» ένα «Α» ένα «Ρ» ένα «Ι» ένα «Ν» κι ένα «Α». Αν μάθουμε και συνηθίσουμε να τα χρησιμοποιούμε σωστά στην καθημερινότητά μας, ίσως μας οδηγήσουν σε κάποιον πιο πέρα από το χοντρό κύριο με τη μεγάλη μύτη...                     
                                            
                                                             ΜΑΡΙΝΑ                

« Πυξίδες … »

Τελευταία σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν , αν ο καθένας από εμάς,
εκτιμούσε τις λέξεις, από την αρχική τους- και μόνο- σημασία.
Κρίση θα σήμαινε λοιπόν, κάθε γνώμη καθημερινού, συνηθισμένου
ανθρώπου, που σέβεται, πάνω απ’όλα τον εαυτό του, κι έπειτα την
κοινωνία στην οποία ζει. 

Αυτήν, τους ανθρώπους της, τα δικαιώματά τους.
Παραδέξου το: τώρα που δεν έχεις λεφτά για βενζίνη, θα πάρεις το
ποδήλατο ξανά, για εκείνη την παλιά, γνώριμη αλάνα, και θα φωνάξεις
τη λέξη « ΚΡΙΣΗ», δυνατά και καθαρά…
Έτσι, ν’ ακουστεί, για μια φορά τουλάχιστον, απαλλαγμένη
από τις κάθε είδους ‘καλές’, για τη γραμματική(;)…, προθέσεις (βλ.
Προ-, -ανά, κατά, και λοιπά… μα κυρίως, δια-... ).
Ονειρεύτηκες την έννοια της Δημοκρατίας, με δικαιωματικά δικές σου
κρίσεις, ανέπαφες από τη γενική του πανικού, σε δικαιωματικά δικούς
σου δρόμους…
Είναι ευκαιρία η κρίση…
Για αναζήτηση... του κομματιού εκείνου της ψυχής σου, που κρατά
ακόμα σφιχτά το αρχαίο του κάλλος…
Σε κοινωνία ιδεατή, μα όχι ουτοπική…
Σε κοινωνία, χωρίς όλους εκείνους που αυτοαποκαλούνται Κροίσοι,
κάνοντας τα όμικρον να φαντάζουν μηδενικά.
Μοιάζει με εσένα και μ’εμένα, που ψάχνουμε, τώρα και πάντα, πυξίδες
στο χάρτη.
Και που το ξέρουμε καλά: ο κόσμος, ο πραγματικά δικός μας, κρύβεται
στην ειλικρίνεια του χαμόγελου, και στην αξιοπρέπεια των δακρύων.

Μαρία Σχίζα

Το νησί

 Το Νησί είναι ένας ύμνος στη ζωή και στη δύναμη του ανθρώπου. Μια ιστορία που μας ταξιδεύει στα όμορφα αλλά και άγρια τοπία της Κρήτης καθώς και στις συναρπαστικές ζωές των ανθρώπων της από το 1939 ως τις μέρες μας.

    Το Νησί μας αφηγείται μια ιστορία για το μεγαλείο του ανθρώπου που καταφέρνει ακόμα κι όταν η μοίρα δείχνει το πιο ανελέητο πρόσωπό της να βρει τη δύναμη που χρειάζεται για να αγαπήσει, να ονειρευτεί, να ζήσει...
Απέναντι από την Πλάκα, ένα όμορφο χωριό της Κρήτης, δεσπόζει η Σπιναλόγκα, το νησί με το παλιό ενετικό φρούριο, το νησί που για δεκαετίες ήταν ο υποχρεωτικός τόπος εξορίας των λεπρών.
    Η νεαρή Αλέξις, αναζητώντας τις ρίζες της, θα κάνει ένα ταξίδι στο παρελθόν και θα βουτήξει στις συγκλονιστικές ιστορίες 3 γενεών σπουδαίων γυναικών της οικογένειάς της. Της οικογένειας Πετράκη που σημαδεύτηκε από την αρρώστια αλλά και τα έντονα πάθη...
Μέσα από τις αφηγήσεις της ηλικιωμένης Φωτεινής, η Αλέξις θα μάθει την ιστορία της προγιαγιάς Ελένης, της δυνατής και δοτικής δασκάλας της Πλάκας αλλά και των κοριτσιών της, της γλυκειάς, ευαίσθητης Μαρίας και της όμορφης και φιλόδοξης ΄Αννας. Και γύρω απ’ αυτές τις εξαιρετικές γυναίκες, κάποιοι άνδρες ξεχωριστοί, γενναίοι, δυνατοί, γεμάτοι ορμή και πάθος. ΄Ανδρες που με την παρουσία τους σημάδεψαν τις ζωές τους φέρνοντας τον έρωτα, την αγάπη, την παρηγοριά, τον χαμό ή την λύτρωση. Ο δυνατός Γιώργης, ο άτυχος Ανδρέας, ο άστατος Μανόλης, ο ατίθασος Αντώνης, ο αποφασιστικός Παπαδημητρίου, ο αφοσιωμένος γιατρός Κυρίτσης.
Και οι άνθρωποι του Νησιού, αυτοί που παρά την αρρώστια και την απειλή του θανάτου δεν παραιτήθηκαν από το δικαίωμα στη ζωή και συνέχισαν να αγωνίζονται, να ονειρεύονται και να αγαπούν...
    Μέσα από αυτό το μακρύ ταξίδι στο παρελθόν,η Αλέξις θα καταλήξει να καταλάβει βαθύτερα τη μητέρα της, την εσωστρεφή και μυστικοπαθή Σοφία που ποτέ δε συμβιβάστηκε με τα μυστικά της οικογένειάς της κι έφτιαξε τη ζωή της μακριά από τον τόπο που της προξένησε τόσο πόνο. Μια ιστορία που μας διδάσκει πώς να αγαπάμε, να συμπάσχουμε και ν’ αγκαλιάζουμε όσους εύκολα ο φόβος, η αρρώστια και η κοινωνία στιγματίζει.
    Το Νησί, στην άγνοια και τον στιγματισμό αντιπαραθέτει τη γνώση, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά και μας θυμίζει ότι οι «Σπιναλόγκες» χτίζονται με το φόβο και καταρρέουν με τη γενναιότητα και την αγάπη...

A.K.