« Πυξίδες … »

Τελευταία σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν , αν ο καθένας από εμάς,
εκτιμούσε τις λέξεις, από την αρχική τους- και μόνο- σημασία.
Κρίση θα σήμαινε λοιπόν, κάθε γνώμη καθημερινού, συνηθισμένου
ανθρώπου, που σέβεται, πάνω απ’όλα τον εαυτό του, κι έπειτα την
κοινωνία στην οποία ζει. 

Αυτήν, τους ανθρώπους της, τα δικαιώματά τους.
Παραδέξου το: τώρα που δεν έχεις λεφτά για βενζίνη, θα πάρεις το
ποδήλατο ξανά, για εκείνη την παλιά, γνώριμη αλάνα, και θα φωνάξεις
τη λέξη « ΚΡΙΣΗ», δυνατά και καθαρά…
Έτσι, ν’ ακουστεί, για μια φορά τουλάχιστον, απαλλαγμένη
από τις κάθε είδους ‘καλές’, για τη γραμματική(;)…, προθέσεις (βλ.
Προ-, -ανά, κατά, και λοιπά… μα κυρίως, δια-... ).
Ονειρεύτηκες την έννοια της Δημοκρατίας, με δικαιωματικά δικές σου
κρίσεις, ανέπαφες από τη γενική του πανικού, σε δικαιωματικά δικούς
σου δρόμους…
Είναι ευκαιρία η κρίση…
Για αναζήτηση... του κομματιού εκείνου της ψυχής σου, που κρατά
ακόμα σφιχτά το αρχαίο του κάλλος…
Σε κοινωνία ιδεατή, μα όχι ουτοπική…
Σε κοινωνία, χωρίς όλους εκείνους που αυτοαποκαλούνται Κροίσοι,
κάνοντας τα όμικρον να φαντάζουν μηδενικά.
Μοιάζει με εσένα και μ’εμένα, που ψάχνουμε, τώρα και πάντα, πυξίδες
στο χάρτη.
Και που το ξέρουμε καλά: ο κόσμος, ο πραγματικά δικός μας, κρύβεται
στην ειλικρίνεια του χαμόγελου, και στην αξιοπρέπεια των δακρύων.

Μαρία Σχίζα