Μια γλυκιά ανάμνηση…

 Σκέφτεσαι να μείνεις ή να φύγεις αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.
Το δίλημμα μέσα σου, όλο και μεγαλώνει.
Ξαφνικά, αστράφτει σα φλασάκι στο νου σου, η θύμηση της γιαγιάς σου να ζυμώνει, καθώς εσύ, παιδάκι ακόμα, ζωγραφίζεις δίπλα της, στο μεγάλο τραπέζι της κουζίνας.
Τη φέρνεις στο μυαλό σου μαυροφορεμένη χρόνια, από τότε που χάσατε τον παππού.
Όμως το ξέρεις καλά, πως η ψυχή της είναι φωτεινή, κι όχι μαύρη.
Βλέπεις, όσο ζούσε ο παππούς, κάθε φορά που την έβλεπε θλιμμένη, πλησίαζε και τη ρωτούσε:
« Τι έχεις κορίτσι μου; Μήπως δε σ’ αγάπησα αρκετά σήμερο;»
Κι η  ζεστή φωνή του, ευθύς την ηρεμούσε, τη γαλήνευε…!
Θυμάσαι ακόμα και το παλιό εκείνο τραγούδι, που έλεγε η γιαγιά, με τα χέρια βουτηγμένα στο αλεύρι:
«Μη με στέλνεις μάνα στην Αμερική
Μη με στέλνεις μάνα στην Αμερική
Γιατί θα μαραζώσω και θα μείνω εκεί
Γιατί θα μαραζώσω και θα μείνω εκεί
Δολάρια δε θέλω, πώς να σου το ειπώ
Ελιά, ψωμί, κρεμμύδι, και κείνον π’ αγαπώ»…
Το δίλημμα δεν υπάρχει πια.
Η απόφαση έχει παρθεί:
Θα μείνεις εδώ μ’ αυτούς που αγαπάς, να παλέψετε μαζί, για ό,τι αξίζει.
Μόνο για ό, τι αξίζει…!!!!!!

Μαρία Σχίζα

« Ο πιο σωστός δρόμος »…

 Μια φορά κι έναν καιρό- ή, τέλος πάντων, κάπως έτσι, ήταν ένα μικρό αγόρι που είχε έναν πολύ σοφό πατέρα. Κάθονταν οι δυο τους μαζί για ώρες,  γελώντας και μιλώντας ακούραστα για τη ζωή, την αγάπη, τα ταξίδια…Μια μέρα το παιδί, προβληματισμένο, πλησίασε και ρώτησε σχεδόν ψιθυριστά:
-    Τι είναι ευτυχία, μπαμπά;
-    Η ευτυχία, γιε μου, είναι στιγμές!
Κάθε άνθρωπος, αν θέλει να’ ναι ευτυχισμένος, πρέπει να μπορεί να μην ακολουθεί τα προβλήματά του, αλλά, την καρδιά του και τα όνειρά της, είπε και τον φίλησε στοργικά στο μέτωπο.
Ο μικρός χαμογέλασε, και, έπεσε να κοιμηθεί ήρεμος, μετά από πολύ καιρό.

Μαρία Σχίζα

Η ΠΙΟ ΓΛΥΚΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΚΑΘΗΛΩΣΗ

Όταν ακούω τη φράση ‘’ είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι’’ το πρώτο αίσθημα που με πλημμυρίζει είναι το αίσθημα της αδιέξοδου. Ύστερα από λίγο όμως το αίσθημα αυτό μετασχηματίζεται καθώς έρχονται στο νου μου όλοι μου οι φίλοι που βρίσκονται σε αναπηρικό καροτσάκι και είναι τόσο δραστήριοι που μόνο  καθηλωμένοι δεν   μπορούν να θεωρηθούν… Όταν πάλι ακούω τη φράση ’’αυτός ο καλλιτέχνης με καθηλώνει’’ βλέπω το ρήμα με άλλα μάτια…  Είναι απίστευτη  η αίσθηση που έχει κανείς όταν ‘’καθηλώνεται’’ από μια μουσική,  από έναν πίνακα ή ένα γλυπτό , από ένα θεατρικό ή ένα λογοτεχνικό έργο!  ‘Έστω και για λίγο επιτυγχάνεται η υπέρβαση καθώς αδειάζει ο νους, η ψυχή βρίσκει το υπέροχο αίσθημα της ασφάλειας που προκύπτει εξαιτίας του γεγονότος ότι ο άνθρωπος έχει  επιτέλους  αφεθεί…   Η τέρψη που δημιουργεί στον άνθρωπο  η τέχνη είναι τόση ώστε ο τελευταίος  παραδίνεται μοιραία και αναπόφευκτα σ’ αυτήν.  Χάρη στην ιδιότητα της να  κάνει τον άνθρωπο  να αφήνεται   η τέχνη αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα μέσα θεραπείας.                              

Ευγενία Μπλέτσα