Όταν ακούω τη φράση ‘’ είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι’’ το πρώτο αίσθημα που με πλημμυρίζει είναι το αίσθημα της αδιέξοδου. Ύστερα από λίγο όμως το αίσθημα αυτό μετασχηματίζεται καθώς έρχονται στο νου μου όλοι μου οι φίλοι που βρίσκονται σε αναπηρικό καροτσάκι και είναι τόσο δραστήριοι που μόνο καθηλωμένοι δεν μπορούν να θεωρηθούν… Όταν πάλι ακούω τη φράση ’’αυτός ο καλλιτέχνης με καθηλώνει’’ βλέπω το ρήμα με άλλα μάτια… Είναι απίστευτη η αίσθηση που έχει κανείς όταν ‘’καθηλώνεται’’ από μια μουσική, από έναν πίνακα ή ένα γλυπτό , από ένα θεατρικό ή ένα λογοτεχνικό έργο! ‘Έστω και για λίγο επιτυγχάνεται η υπέρβαση καθώς αδειάζει ο νους, η ψυχή βρίσκει το υπέροχο αίσθημα της ασφάλειας που προκύπτει εξαιτίας του γεγονότος ότι ο άνθρωπος έχει επιτέλους αφεθεί… Η τέρψη που δημιουργεί στον άνθρωπο η τέχνη είναι τόση ώστε ο τελευταίος παραδίνεται μοιραία και αναπόφευκτα σ’ αυτήν. Χάρη στην ιδιότητα της να κάνει τον άνθρωπο να αφήνεται η τέχνη αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα μέσα θεραπείας.
Ευγενία Μπλέτσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου