Μια γλυκιά ανάμνηση…

 Σκέφτεσαι να μείνεις ή να φύγεις αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.
Το δίλημμα μέσα σου, όλο και μεγαλώνει.
Ξαφνικά, αστράφτει σα φλασάκι στο νου σου, η θύμηση της γιαγιάς σου να ζυμώνει, καθώς εσύ, παιδάκι ακόμα, ζωγραφίζεις δίπλα της, στο μεγάλο τραπέζι της κουζίνας.
Τη φέρνεις στο μυαλό σου μαυροφορεμένη χρόνια, από τότε που χάσατε τον παππού.
Όμως το ξέρεις καλά, πως η ψυχή της είναι φωτεινή, κι όχι μαύρη.
Βλέπεις, όσο ζούσε ο παππούς, κάθε φορά που την έβλεπε θλιμμένη, πλησίαζε και τη ρωτούσε:
« Τι έχεις κορίτσι μου; Μήπως δε σ’ αγάπησα αρκετά σήμερο;»
Κι η  ζεστή φωνή του, ευθύς την ηρεμούσε, τη γαλήνευε…!
Θυμάσαι ακόμα και το παλιό εκείνο τραγούδι, που έλεγε η γιαγιά, με τα χέρια βουτηγμένα στο αλεύρι:
«Μη με στέλνεις μάνα στην Αμερική
Μη με στέλνεις μάνα στην Αμερική
Γιατί θα μαραζώσω και θα μείνω εκεί
Γιατί θα μαραζώσω και θα μείνω εκεί
Δολάρια δε θέλω, πώς να σου το ειπώ
Ελιά, ψωμί, κρεμμύδι, και κείνον π’ αγαπώ»…
Το δίλημμα δεν υπάρχει πια.
Η απόφαση έχει παρθεί:
Θα μείνεις εδώ μ’ αυτούς που αγαπάς, να παλέψετε μαζί, για ό,τι αξίζει.
Μόνο για ό, τι αξίζει…!!!!!!

Μαρία Σχίζα