Στέκομαι κάτω απ'τον ουρανό της ψυχής μου, χρόνια ολόκληρα, περιμένοντας να πέσεις, χιόνι των παιδικών μου χρόνων. Στη γη δεν πέφτουν πια νιφάδες δικές σου, αλλά σταγόνες αίμα και ιδρώτα απ'τις δικές μου τις πληγές και το δικό μου μέτωπο. Αχ! Ας έπεφτες χιόνι των παιδικών μου χρόνων να σκέπαζες το αίμα που τρέχει απ'τις πληγές μου κι έτσι καθάριο και λευκό όπως είσαι πάντα να καθάριζες κάθε γωνιά της ψυχής μου. Έλα χιόνι των παιδικών μου χρόνων, έλα τώρα που το κρύο άρχισε να δυναμώνει. Πέσε! Μήπως ζεσταθώ κι εγώ μια στάλα...
Ευγενία Μπλέτσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου