Κουβαλάει όλα εκείνα, που σε κάνουν να κρατάς καλά μέσα σου, αυτά που σε ωθούν να γυρνάς την πλάτη σε κάθε σκηνικό, που μοιάζει ξένο στο σώμα και τη μορφή σου.
Και να πιστεύεις…
Όλα όσα ακόμα μπορείς κι αγαπάς.
Όλα όσα σε κάνουν να πέφτεις απ’ το σχοινί, κι έχεις την ικανότητα να τ’ αψηφήσεις, υψώνοντας ξανά και ξανά το περήφανο ανάστημα του σχοινοβάτη, που ισορροπεί, όλο και πιο πολύ, όλο και πιο καλά..
Είναι το τσίρκο…
Αυτό το τσίρκο, που πληρώναμε όλοι μαζί, σε μια κοινωνία κλειδαρότρυπας…
Το ίδιο τσίρκο, που μας κρατά χρόνια τώρα δέσμιους καταναλωτικών ονείρων, και σκλάβους ανθρώπων αναλώσιμων…
Το τσίρκο που μας κάνει να ξεχνάμε ότι, όπως έλεγε ο Shakespeare, “είμαστε φτιαγμένοι από τα υλικά, που μ’ αυτά δημιουργούνται τα όνειρα’’…
Και ν’ αναρωτιόμαστε με μια φωνή:
«πότε θα δούμε επί σκηνής τον ταχυδακτυλουργό;»
Σ’ αυτό το τσίρκο να μην είσαι ούτε καν θεατής…
Κι αν καταφέρεις να πλάσεις σύννεφα και όνειρα, μοιράσου τα μόνο μ’ αυτούς που δεν ξέρουν να παρασταίνουν τον κλόουν…
Και φρόντισε, εξ’ αρχής καλά, ψυχή να βάλεις μέσα…
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου