"Σκιούπι , όνομα για καθωσπρέπει κλόουν", Συγγραφέας : Ελένη Πριοβόλου, Εκδόσεις Καστανιώτη

Ο Σκιούπι είναι ένα ξεχωριστό παιδί. Ένα αγόρι που όπως φανερώνει και το όνομά του, που σημαίνει ροζωπό  μήλο, γεννήθηκε κλόουν. Ο πατέρας του ο Ιωνάθαν είναι επίσης κλόουν, για το γιο του όμως θα ήθελε κάτι πιο σταθερό, όπως παραδείγματος χάρη να γίνει κολόνα σ’ ένα σπίτι. Ο Σκιούπι περνάει τη ζωή του στην Αλεξάνδρεια και την Κέρκυρα. Η δασκάλα του η Λένα η νταντά του η Ομελέτη ο δάσκαλος της τρομπέτας ,ο νέγρος Σόλο ο θείος Πλατών και η Φωνούλα είναι τα αγαπημένα του πρόσωπα. Για χάρη τους γινόταν κλόουν και τους έκανε ένα σωρό αστεία για να τους δει να χαμογελούν. Τι θα γίνει όμως όταν θα χρειαστεί κι εκείνος  έναν κλόουν για να τον διασκεδάσει ; Θα τον βρει;

Ευγενία Μπλέτσα

Η τέχνη είναι για όλους. Και η «ακρίδα» , το ξέρει!!!!

Ο Shakespeare έγραψε: «Η τέχνη δεν είναι ούτε για τους πολλούς, ούτε για τους λίγους. Η τέχνη είναι για τον καθένα ξεχωριστά!». Κάπως έτσι φαίνεται να σκέφτηκαν ο σεναριογράφος Παναγιώτης Καποδίστριας και οι συντελεστές της παράστασης «Η ακρίδα που δε μπορούσε να πει το ‘ρο’». Αποφάσισαν λοιπόν, να κάνουν ένα δώρο αγάπης σε όλα τα παιδιά που φιλοξενούνται σε χώρους κοινωνικής πρόνοιας. Θα μπορούν να παρακολουθήσουν την παράσταση, να χαρούν τη μαγεία της τέχνης και να νιώσουν τη δύναμη των ονείρων, εντελώς δωρεάν, απλά επικοινωνώντας στο τηλέφωνο 6981070689 καθώς και στο τηλέφωνο του θεάτρου «Ρένα Βλαχοπούλου»(Κουντουριώτου 40& Μυριοφύτου 55, Αιγάλεω, Τηλ.: 2105911390 ), για κρατήσεις θέσεων. Σ’ αυτήν την προσπάθεια, η αρωγή των Μ.Μ.Ε. , ας θεωρηθεί δεδομένη, αφού σκοπός δεν είναι η διαφήμιση και η κερδοφορία, αλλά η ευκαιρία να στραφεί η τέχνη εκεί που ανήκει: στους ανθρώπους!!

                                                                                     Μαρία Σχίζα

Πολ-ίχνη…

Τί κοινό έχει ο Αριστοφάνης με σύνθημα στον τοίχο μιας πόλης του σήμερα;
Ποιός από όλους δεν έχει στηρίξει τις ελπίδες του, σ’αυτό που το 414 π.Χ., στους ‘Όρνιθες’, ονομάστηκε ιδανικό, για την πόλη και τους ανθρώπους της;
Σήμερα ,‘τα παιδιά ζωγραφίζουν στους τοίχους’ ένα σύνθημα:
«ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ, ΔΕ ΣΧΕΔΙΑΣΤΗΚΑΝ ΠΟΤΕ…». Η ίδια πόλη… η δική μας… ‘η μικρή μας πόλη’,  που κάποτε-δικαίως- την είπαν Μαγική...
Τώρα καρτερικά περιμένει τα αηδόνια. Και παρά το χειμώνα που διανύουμε, εκείνα ξέρουν.
Ξέρουν να τραγουδάνε μια Άνοιξη, που χωρά αισθήματα, που δε χρειάζονται συν, εμπρός τους, για να υπάρξουν.
Αυτά, θα οδηγήσουν τα όνειρα…
Θα χτίσουν εκ θεμελίων «μια πόλη μαγική…»
...Μια πόλη, που θα έχει ίχνη φωτός πίσω, και, θα είναι, έτη φωτός  μπροστά…!

                                                                                                                                   Μαρία Σχίζα

«Κιθαρίστας, ή ντράμερ;»

 Όταν ήσουν μικρό παιδί, μετρούσες άστρα κι εξημέρωνες αλεπούδες κι αυτό ήταν όλο.
Παραδόξως, έφτανε για να πεις: «γιούπι» και να κοιμηθείς ήσυχα το βράδυ.
Το ακόμα χειρότερο, ήταν ότι πίστευες ακράδαντα στις εφτά ψυχές της γάτας κι ένιωθες γι’αυτό, λες και είχες ανακαλύψει την πενικιλίνη. Το γεγονός ότι σε πρόλαβε ο Φλέμινγκ, το αγνοούσες, κατά σατανική σύμπτωση παντελώς, για να μη σου πω επιδεικτικά.
Μεγαλώνεις και συνειδητοποιείς ότι «δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, κι είναι νωρίς…»!!!!!!! Αμ, δε!! Αργά είναι… «αργά για δάκρυα», τουλάχιστον…
Γι’ αυτό, σταμάτα να θρηνείς το έρμο το γατί, που με την πρώτη περιέργεια, βρέθηκε φαρδύ πλατύ δίπλα στη μικρή Τερέζα, που ήταν τέζα, διότι η μαμά φορούσε μπότες που γι’αυτές ξέρει η Nancy Sinatra, όσα δεν ξέρει ο κόσμος όλος... Σταμάτα, κι αν, όπως λένε, « η ζωή είναι μια εξίσωση», μάθε να την αγαπάς με κάθε δυνατό τρόπο… Έτσι, θα βρεις λύση σε όλα τα προβλήματα… Άλλωστε, η γραμματική της ζωής, λέει πως το ρήμα αγαπάω, είναι καλύτερα να χρησιμοποιείται ασυναίρετο, για να μπορεί να ανοίγει δρόμους και πως , «έχει προστακτική, μόνο εκ παραδρομής».
Και μην αγχώνεσαι πολύ, γιατί τη σήμερον ημέρα, ακόμα κι «ο μικρός τυμπανιστής», ζει με το δίλημμα « κιθαρίστας, ή ντράμερ;»!!!

Μαρία Σχίζα

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΨΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΟΒΑΜΑΙ

Τους φοβόμουν. Ήθελα πάρα πολύ ν’ απαλλαγώ απ’ αυτούς , να τους νικήσω. Μπήκα σε μια διαδικασία πάλης μαζί τους. Προσπάθησα σκληρά  να τους ξεριζώσω από μέσα μου, μα ήταν μάταιο. Κουράστηκα τόσο  που τελικά εγκατέλειψα τη προσπάθεια και τους άφησα να εκκρεμούν…  Μέχρι τη στιγμή που κατάφερα «να τους κοιτάξω στα μάτια» κι απόρησα μαζί τους. Με προστάτευαν;« Δεν πίστευα στα μάτια μου!». Εγώ τους φοβόμουνα κι εκείνοι με προστάτευαν; Ναι,  έτσι ακριβώς ήταν.  Εγώ τους φοβόμουνα κι εκείνοι με προστάτευαν! Από τότε και μετά έπαψα να φοβάμαι τους ΦΟΒΟΥΣ ΜΟΥ!

Μπλέτσα Ευγενία

«Βουνό, ή θάλασσα;»

Πρωί. Απ’ το ραδιόφωνο ακούγεται το «Summer in the city». «Για να ξορκίσουμε το χειμώνα που έρχεται…», λέει ο εκφωνητής. Αναρωτιέμαι αν για να ξορκίσεις κάτι, πρέπει να κάνεις, ή να σκεφτείς, το ακριβώς αντίθετό του...
Είναι σα να θέλεις ν’ ανέβεις ένα βουνό και να ρωτάς πόσα μποφόρ θα κάνει στο Αιγαίο…
Φοβάσαι, το ξέρω. Τη θάλασσα μέσα σου, που όλο αγριεύει και το βουνό μπροστά σου, που μεγαλώνοντας, απομακρύνεται.Το ίδιο κι εγώ. Όμως κάθε φορά, αξίζει να βλέπεις τα πράγματα όπως έρχονται. Και να μην κατεβάζεις το κεφάλι, σαν την -καθ’ όλα τα υπόλοιπα αξιαγάπητη, στρουθοκάμηλο. Στο κάτω-κάτω, δεν ξέρω αν σ’ το’ πα, αλλά δεν παλεύεις μόνος σου. Κι αυτό, συνδυάζει και βουνό και θάλασσα…!!! 

Μαρία Σχίζα

Είναι ζήτημα θέλησης

Αρκετά  χρόνια  πριν, θυμάμαι  πως δεν μπορούσα να φορέσω μόνη τη ζακέτα μου. Ευτυχώς όμως με την έμπειρη βοήθεια του τότε εργοθεραπεύτη μου (του άνθρωπου που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου!) τα κατάφερα.

Από θέση καθιστή, άπλωσα  τη ζακέτα μου από την από μέσα μεριά πάνω στα πόδια μου. Αμέσως μετά έβαλα τα χέρια μου ένα- ένα μέσα στα μανίκια της ζακέτας.(Στην περίπτωση που φορούσα μπλούζα με μακριά μανίκια φρόντιζα να βάζω τα χέρια μου ένα- ένα μέσα στα μανίκια της ζακέτας  έχοντας πρώτα κλείσει  τις άκρες από τα μανίκια της  μπλούζας μέσα στις παλάμες μου προκειμένου να μη μαζευτούν επάνω).

Ύστερα έπιασα το υπόλοιπο της ζακέτας και το πέρασα πάνω από το κεφάλι μου, αφήνοντάς το να πέσει στη πλάτη μου και ισιώνοντάς το με τα χέρια πίσω και πλάγια όπου χρειαζόταν, προκειμένου να μπει σωστά. Έτσι  είχα καταφέρει να φορέσω τη ζακέτα μου με ένα  δικό μου τρόπο που διέφερε πάρα πολύ από τον «κανονικό» και παρόλα αυτά οδηγούσε ακριβώς στο ίδιο αποτέλεσμα. Πλέον φοράω «κανονικά» τη ζακέτα μου. Έγινε τόσο φυσικά που ξέχασα πως και πότε  μπόρεσα να τη φορέσω «κανονικά», πάει καιρός από τότε.

Σήμερα ωστόσο αισθάνομαι τυχερή γιατί μέσα από την αναπηρία μου βίωσα  πως πάντα υπάρχει ένας τρόπος να πετύχουμε αυτό που θέλουμε. Το αν θα τον βρούμε ή όχι και κατά επέκταση το αν θα καταφέρουμε αυτό που θέλουμε ή όχι καθορίζεται από τη θέλησή  μας……

(Στη δική μου περίπτωση τη θέληση τη βάλαμε κι οι δυο, τόσο εγώ όσο και ο εργοθεραπευτής μου!)

Μπλέτσα Ευγενία

Jazz ηχοχρώματα καλοκαιρινής νύχτας …

Τη φετινή χρονιά, στο Αγρίνιο, το καλοκαίρι τραγουδάει και παίζει μουσική και σε ρυθμούς jazz.
Το 1ο Agrinio  jazz festival,  γεγονός πια, άφησε στο κοινό του την αύρα εκείνης της εποχής που οι νότες της , συντροφεύουν τα καλοκαιρινά μας όνειρα μέχρι σήμερα και ξέρουν καλά, ότι όλοι περιμένουμε.
Περιμένουμε υψώνοντας  τα ποτήρια μας στο καλύτερο, που θα’ρθει…
Κι έτσι ταξιδεύουμε.
Με το βλέμμα στραμμένο στο φεγγάρι και τα αυτιά μας μεθυσμένα από τους ήχους , που λένε στην καρδιά τραγουδιστά: «εδώ είναι ο δρόμος!».
Συνταξιδιώτες μας στο 1ο  αυτό jazz όνειρο, οι μουσικοί:
Eleni Valenti quartet with Sakis Tsinoukas(guitar)

Threesome:M. Gounaris,G. Theodoridis,S. Fengoulis

Jazz Trio:Tsakas,Konstantinou,Ntouvas

Big Muff:T. Bakogiannis,D. Lazaridis,G. Theodoridis,S.Chytiris 

Μαρία Σχίζα

" ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ" ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΛΕΝΑ ΜΕΡΙΚΑ ,ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΕΔΡΟΣ

 - Ο Στέφανος και η Μαρία είναι δυο έφηβοι "γεννημένοι γιατροί''.
Ο Στέφανος ως γόνος νεόπλουτης οικογένειας έχει ζήσει ως τώρα μια άνετη ζωή,χωρίς όμως να επιτρέψει ποτέ στον εαυτό του να μετατραπεί εξαιτίας της σ'ένα καταναλωτικό πλάσμα.
Η Μαρία απ'την άλλη είναι Βορειοηπειρώτισσα που έχει έρθει απο πολύ μικρή στην Ελλάδα και ζει με τη μητέρα της στα προσφυγικά του Νέου Κόσμου. Το  όνειρο της Μαρίας ήταν να γίνει μέλος των γιατρών χωρίς σύνορα.
Οι δυο έφηβοι γνωρίζονται, και το πάθος που τρέφουν για την ιατρική τους ενώνει.
Ο Στέφανος μοιράζεται το όνειρο της Μαρίας. Πριν όμως γίνουν γιατροί του κόσμου, γίνονται "γιατροί" του Νέου Κόσμου. Ενα γειτονόπουλο της Μαρίας που (δίχως να το υποψιάζεται κανείς) είναι βαριά άρρωστο και χρειάζεται επειγόντως βοήθεια γίνεται ο πρώτος τους ασθενής. Θα τα καταφέρουν να το σώσουν απ' το βέβαιο θάνατο;
Ευγενία Μπλέτσα

Η εποχή των κυμάτων

Καλοκαίρι! Λέξεις κι αισθήσεις μπλέκονται γλυκά με το αθώο παιδικό σου κομμάτι. Αυτό που παρασύρεται από βράχια κι οιωνούς άγριων καιρών…
Εκείνο που δεν ξέρει παρά να τρέχει σε χρυσούς αγρούς, κυνηγώντας κόκκινους ήλιους.
Μέτρα αντοχές…
Ακόμα κι όταν μάθεις ότι το ταξίδι θέλει δρόμο…
Πάλεψε με τα χρόνια…
Ακόμα και με ξύλινα σπαθιά…
Και γίνε Δον Κιχώτης…
Ή καλύτερα, Οδυσσέας…
Που πάντα προσμένει μια  Ιθάκη, ή κάτι να της μοιάζει τέλος πάντων…
 Ακόμα κι όταν μεγαλώνεις μέσα σε κύματα κοινωνικά, μαζικά,
κύματα ανθρώπων που ξέχασαν τι ήθελαν να πουν, να ξέρεις…
Το ναυτάκι μέσα σου αξίζει το χρωματιστό μικρό καράβι, κι ας ήσουνα παιδί όταν το έφτιαχνες…
Αξίζεις και την άγκυρα και το λιμάνι, μα πιο πολύ απ’ όλα αυτά, αξίζεις τους γλάρους  που ονειρεύτηκες στο  πλάι σου…!!!!!!

  Μαρία Σχίζα

Από την ασφαλώς πλαισιωμένη και επαρκώς δημιουργική βιωματική εμπειρία και γνώση στην έμπρακτη μεταμόρφωση

Η δραματοθεραπεία μας συστήνεται ως μια εξαιρετικά μοναδική ευκαιρία η οποία μας προσφέρεται για να βιώνουμε (προστατευμένα και με ασφάλεια) τον ίδιο μας τον εαυτό, να τον γνωρίζουμε έτσι ώστε να τον μεταμορφώνουμε σταδιακά (και πάλι με ασφάλεια) από το ίδιο του το υλικό στον άνθρωπο που έχει τη δυνατότητα να είναι. Αν θέλετε να το διαπιστώσετε δεν έχετε παρά να δοκιμάσετε.

Στις ερωτήσεις απαντά στην Ευγενία Μπλέτσα η κ. Δήμητρα Παπαδοπούλου Δραματοθεραπεύτρια στο ελληνικό Ινστιτούτο Παγνιοθεραπείας και δραματοθεραπείας «το Άθυρμα».

1)Τι είναι δραματοθεραπεία;

- Η δραματοθεραπεία ανήκει στην κατηγορία των ψυχοθεραπειών μέσω τέχνης. Χρησιμοποιεί όλες τις μορφές θεάτρου και δράσης ως άμεση θεραπευτική παρέμβαση. Βασίζεται στην αντίληψη ότι το θέατρο περιέχει ενδογενείς θεραπευτικές ιδιότητες και ότι η δραματική μεταφορά έχει τη δύναμη να επιφέρει αλλαγή σε βαθύ επίπεδο (κάθαρση) Χρησιμοποιεί κυρίως θεατρικές και δημιουργικές τεχνικές.

2) Πείτε μας λίγα λόγια για το ελληνικό Ινστιτούτο Παιγνιοθεραπείας και Δραματοθεραπείας «Το Άθυρμα».

- Το ελληνικό Ινστιτούτο Παιγνιοθεραπείας και Δραματοθεραπείας Ε.Π.Ε. είναι επιστημονικό κέντρο με αναγνωρισμένη προσφορά στο χώρο της ψυχικής υγείας από το 1992. Εδρεύει στην οδό Α. Μαντζουράκη 14 (τκ 11524 στη Ν. Φιλαδέλφεια) Από το 2008 είναι πλήρες μέλος της Εθνικής Εταιρίας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος (Ε.Ε.Ψ.Ε.). Στις δραστηριότητες του κέντρου περιλαμβάνεται, από την αρχή της ιδρύσεως του ο τετραετής κύκλος μεταπτυχιακών σεμιναρίων στην παιγνιοθεραπεία και τη δραματοθεραπεία, που απευθύνεται σε πτυχιούχους ανθρωπιστικών επιστημών με στόχο την επαγγελματική κατάρτιση στις αντίστοιχες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις. Το περιεχόμενο των σπουδών περιλαμβάνει θεωρία πρακτική και θεραπεία.

3) Σε ποιες βασικές αρχές αισθάνεστε ότι είναι απαραίτητο να στηρίζεται η σχέση θεραπευτή και θεραπευόμενου, έτσι ώστε, τα αποτελέσματα της θεραπείας να λειτουργήσουν υπέρ του;

- Η σχέση θεραπευτή και θεραπευμένου στηρίζεται στην ενσυναίσθηση, στην αποδοχή, στην εμπιστοσύνη, στην ασφάλεια, στη μη κριτική, στην εχεμύθεια. Πρόκειται για ένα συμβόλαιο που συνυπογράφουν θεραπευτής και θεραπευόμενος πάνω στο οποίο χτίζεται η καινούργια σχέση.

4)Σας κουράζει να είστε δραματοθεραπεύτρια και κυρίως πως αυτό επιδρά στην προσωπική σας ψυχική υγεία και αυτογνωσία;

- Ο καθένας μας επιλέγει ένα επάγγελμα που του αρέσει. Από εκεί και πέρα ο κάθε θεραπευτής οφείλει να κάνει εποπτεία για τη δουλειά του ώστε να μπορεί να βοηθήσει σωστά πελάτες σωστά και τον εαυτό του. Αποδέχομαι και συναισθάνομαι απόλυτα τον άνθρωπο που μπαίνει στη θεραπευτική σχέση μαζί μου. Ταυτόχρονα η δική μου πορεία αυτογνωσίας και εμβάθυνσης πνευματικής και ψυχικής δε σταματά και η εποπτεία βοηθά στο να ανοίγονται συνεχώς διαφορετικές οπτικές μπροστά μου, αυτό ακριβώς που μαθαίνουμε και τον άνθρωπο που έρχεται κοντά μας.

5)Αισθάνεστε έστω και στιγμιαία τις δυνατότητες σας να προσφέρετε την απαραίτητη βοήθεια περιορισμένες;

- Μπορεί να συμβεί και αυτό. Μπορεί και η θεραπεύτρια να νιώσει ότι ο πελάτης έχει κολλήσει ή ότι δεν προχωρά στη θεραπεία του και σίγουρα χρειάζεται να το πω στην εποπτεία μου όπου θα σκεφτώ τι μπορεί να κάνει ο πελάτης για να προχωρήσει. Π.χ μπορεί να χρειάζεται να μπει σε ομάδα για να αλληλεπιδράσει με περισσότερες τεχνικές πιο δημιουργικές.

6) Ποιό είδος τέχνης είναι το αγαπημένο σας στα πλαίσια της Δραματοθεραπείας;

- Αγαπώ την Ποίηση & το Θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, όλα τα είδη Τέχνης μπορούν ν’ αποτελέσουν αποτελεσματικές τεχνικές στα πλαίσια της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας.

7)Πώς εξηγείτε το συμβολικό & θεραπευτικό χαρακτήρα του Θεάτρου;

- Στην Ελλάδα απ’ τα αρχαία χρόνια χρησιμοποιούσαν το Θέατρο ως ίαση, ως κάθαρση συναισθηματική, ψυχική και πνευματική.
Ήδη και ο Ασκληπιός είχε καταλάβει τη διάσταση του Θεάτρου και το είχε συμπεριλάβει στο περιβάλλον των θεραπευτηρίων του.

8) Προοδεύετε πνευματικά, συναισθηματικά και ψυχικά, μέσα απ’ την άσκηση της Δραματοθεραπείας;

- Νομίζω ναι. Βοηθά ν’ αλλάζω συνεχώς σε επίπεδο αυτεπίγνωσης και αυτογνωσίας, και αισθάνομαι την ανάγκη να εξελίσσω συνεχώς την προσωπικότητά μου, το χαρακτήρα μου, καθώς και τον τρόπο σκέψης μου.
Ο Δραματοθεραπευτής και ο κάθε θεραπευτής, πρώτα απ’ όλα, χρειάζεται ο ίδιος να εξελίσσεται, καθώς και ν’ ανοίγει συνεχώς νέες διευκολυντικές πρακτικές στη ζωή του, για να μπορεί ν’ ακούει, και να βοηθήσει το θεραπευόμενο ν’ αλλάξει ό,τι τον δυσκολεύει στη ζωή του.

9) Τι σας γοητεύει και σας κρατά γερά στη Δραματοθεραπεία;

- Η ανάγκη μου για προσωπική ανάπτυξη πνευματική και ψυχική.
 Γοητεύομαι απ’ τις βιωματικές τεχνικές του Θεάτρου που χρησιμοποιεί η Δραματοθεραπεία για ν’ αγγίξει ψυχικά & να θεραπεύσει.

10) Θέλει ταλέντο η εξάσκηση της Δραματοθεραπείας;

- Η Τέχνη από μόνη της έχει θεραπευτικό χαρακτήρα και ανοίγει δρόμους. Μέσα απ’ την εκπαίδευση, ο Δραματοθεραπευτής αναπτύσσει και το καλλιτεχνικό του κομμάτι. Το ταλέντο δηλαδή αναδύεται όταν ο Δραματοθεραπευτής καλλιεργεί και το καλλιτεχνικό του κομμάτι.

Ευγενία Μπλέτσα

Το συναίσθημα στην κρίση σας

SOS!, Το διεθνές φεστιβάλ Κιν/φου "Emotion Pictures" - Ντοκιμαντέρ & Αναπηρία κινδυνεύει.

Η οργάνωση του συγκεκριμένου φεστιβαλ έγινε αρχικά το 2007. Το μουσείο Μπενάκη είναι σημαντικός αρωγός αφού "στεγάζει" την προσπάθεια αυτή. Όμως η κρίση τελικά χτυπάει και εντός μας; Το συναίσθημα είναι αυτό που βάλλεται; Όλα αυτά φαίνεται ότι δεν απασχόλησαν όσους αποφάσισαν, προς απογοήτευση κοινού και καλλιτεχνών , την κατάργησή του.

Τα καλλιτεχνικά φεστιβάλ κινηματογράφου ανά τον κόσμο συνέταξαν κείμενο συμπαράστασης και έχουν ήδη ξεκινήσει τη συγκέντρωση υπογραφών για να μη γίνει ένα βήμα προς τα πίσω και χαθεί ένα κομμάτι προσπάθειας ανθρώπων, που γι' αυτούς , η αλληλεγγύη είναι πολιτισμός.

Ας παραδειγματιστούμε....

Συλλογή υπογραφών

Μαρία Σχίζα

«…κι όμως ‘το βλέμμα του Οδυσσέα’ έτρεχε πολύ…»

Για τους καλούς ανθρώπους, δε μπορείς να γράψεις και πολλά πράγματα.
Δε χωράνε ποτέ οι άνθρωποι στις λέξεις.
Δε χωράνε.
Φεύγουν σιωπηλά, αθόρυβα, αθώα.
Κι είναι γιατί « στη γαλέρα της ζωής τους, τράβηξαν μεγάλο κουπί».
Είναι γιατί έτσι αξίζει σ’ αυτούς  που ξέρουν ότι όλοι μαζί στην ίδια πονεμένη Ελλάδα ζούμε και το χιόνι της κάθε τόσο μας μιλά.
Είναι γιατί πίνουμε όλοι από κοινό ποτήρι.
Είναι γιατί τα τραγούδια ίδια θα είναι.
Και θα τα λέμε με μια φωνή.
Όπως τις προσευχές.
Είναι γιατί έτσι έγινε  «Το πέταγμα του κύκνου».
Σιωπηλά.
Αθόρυβα.
Αθώα.
Σε καινούργιο ουρανό, καθαρότερο.
Απλά.
Όμορφα.
Όπως αξίζει  στους καλούς ανθρώπους.
Σ’ ένα Θανάση, Α Θ Α Ν Α Τ Ο!!
Στο Βέγγο, που όλοι αγαπάμε…

Μαρία Σχίζα

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΝΤΟΜΙΜΑ του Dario Fo, στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου

Το  ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου, σε συνεργασία, για μια ακόμη φορά, με τη  Θεατρική Φοιτητική ομάδα του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδας , παρουσιάζει το έργο του Ιταλού νομπελίστα Dario Fo,  «Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΝΤΟΜΙΜΑ».

Πρόκειται για μια προσπάθεια του συγγραφέα να μεταφέρει επί σκηνής το λαϊκό αίσθημα, να εκφράσει δηλαδή, μέσα απ'τη σάτιρα και το γέλιο, κοινωνικούς προβληματισμούς, επίκαιρους όσο ποτέ...

Το καταφέρνει χρησιμοποιώντας ήρωες-σύμβολα-π.χ. αστική τάξη, εργάτριες-μαριονέτες, κεφάλαιο, επαναστάτες, δημοσιογράφοι... θέσεις κι αντιθέσεις  που ξεδιπλώνονται σε μια «κιβωτό» χάρτινη, που θα διαλέξεις να την πεις «κούκλο» ή «δούρειο ίππο» και που σε τίποτα δε μοιάζει στην αρχαία κιβωτό, εκείνη που ταξίδευε στη νέα γη...

Αυτή τη γη που βλέπεις, με καθαρά μάτια, στραμμένα σ' έναν ουρανό, που σε κρατά δεμένο με την πρώτη σου ομορφιά, μ'αυτά που ονειρεύεσαι, κι αυτά που λες πατρίδα!

Στην πρεμιέρα θα παραβρεθεί  η Πρόεδρος του Τμήματος της Ιταλικής Γλώσσας & Φιλολογίας του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών & Διευθύντρια Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών Ελληνορωμαϊκές - Ελληνοϊταλικές Σπουδές κα Στέλλα Πριόβολου, μελετητήρια του Dario Fo,   η οποία θα προλογίσει την παράσταση.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13 Μαΐου 2011
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: 14, 15, 16 Μαΐου, ώρα : 9.15 μ.μ.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΒΙΟΛΕΤΑ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΑΡΥΔΗ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:  ΦΡΥΝΗ ΘΕΤΑΚΗ

ΣΚΗΝΙΚΑ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΜΜΟΠΟΥΛΟΣ

ΦΩΤΙΣΜΟΙ: ΣΠΥΡΟΣ ΜΕΡΕΓΚΛΙΤΣΗΣ

ΉΧΟΣ : ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΑΒΕΓΙΑΣ

ΠΑΙΖΟΥΝ: (αλφαβητικά) : Δημήτρης Αναγνωστάρας, Έφη Αναστασοπούλου, Έφη Ανδριανοπούλου, Βαγγέλης Δέλλας, Δημήτρης Καραμπίκας, Στέλλα Κοζάκη, Βάσια Κουρεμένου, Ρούλα Κουτσάκη, Αλέξανδρος Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνος Λαπουρίδης, Θεοφανία Λιάγκα, Μαρία Μουτάφη, Νίκος Μυσιρλάκης, Έφη Νταλιάνη, Θεόδωρος Ντελμπεντέρης, Έφη Ντζάνη, Βιβή Ξυπάκη, Άννα Παπαδάκη, Μαρία Πασσαλίδου, Ειρήνη Πιτσαδιώτη, Ειρήνη Πρίφτη, Μάγδα Στιβαχτή, Κωνσταντίνα Σύρου, Γιώργος Τσούτσας.

Χορηγοί Επικοινωνίας:

ΑΧΕΛΩΟΣ T.V., ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΗ, ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ  ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ, ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ, ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ, ΓΕΓΟΝΟΣ, ΕΒΔΟΜΑΔΑ, ΜΑΧΗΤΗΣ, ΝΕΟΙ  ΚΑΙΡΟΙ, ΠΑΛΜΟΣ, ΠΟΛΙΤΕΙΑ, AGRINIONET, AGRINIOPRESS,AGRINIONEWS,AGRINIOLIFE, ΑΕΡΑΣ F.M., ΑΚΑΡΝΑΝΙΑ, ΑΝΤΕΝΝΑ STAR, ΔΥΤΙΚΑ  FM

Από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου

Για τη σύνταξη του Δελτίου Τύπου

Μαρία Σχίζα

« Γράμμα σ’ ένα παιδί που ήθελε να γίνει Ινδιάνος…»

Ερχόσουν  το βράδυ κι έλεγες, θυμάμαι: 
‘Πότε θα παίξουμε τους Ινδιάνους;
Θέλω να γίνω Ινδιάνος!
Πότε θα με κάνεις Ινδιάνο, μου λες;’
Γελούσα μέσα μου, καθώς οι μαρκαδόροι στο χέρι μου έβαφαν, χάρτινα μεν, πολύχρωμα δε, φτερά…
Γελούσα με τις άτσαλες γραμμές που τραβούσες στο πρόσωπό σου.
Γελούσα, γιατί ήξερα.
Ήξερα ότι βρήκες πάλι την αθώα και γλυκιά αφορμή, να ξανακούσεις την παλιά εκείνη ιστορία.
Μια ιστορία ξεχασμένη από χρόνια-παραμύθι, ποιανού δεν ξέρω. 
Απόψε λοιπόν, νιώθω να σ’ τη χρωστάω.
Άκου:
  «Ένα βράδυ ένας γέρος Iνδιάνος της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων.
Είπε:
" Γιε μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων' που υπάρχουν μέσα σε όλους μας.
Ο ένας είναι το Κακό.
- Είναι ο θυμός, η ζήλεια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η.... αλαζονεία, η αυτολύπηση , η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, το εγώ.
Ο άλλος είναι το Καλό.
- Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία ."
Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του:
"Ποιος λύκος νικάει;"
Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ...
"Αυτός που ταΐζεις."»...
 Δεν ξέρω αν ακόμα θέλεις να γίνεις  Ινδιάνος…
Το μόνο που ξέρω  είναι ότι « η ιστορία επαναλαμβάνεται » και πως πάντα θα υπάρχει μέσα σου η φωνή, που θα σου λέει κρυφά, ότι τ’ όνομά σου, είναι «Χορεύοντας με τους λύκους»…(!)

Μαρία Σχίζα

'' ΌΤΑΝ Ο ΉΛΙΟΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ''

 Μια φορά κι έναν καιρό, σε όνειρο χρωματιστό, ο ήλιος ήθελε συνέχεια να φωτίζει... μέρα-νύχτα.
Και δεν ήξερε πως  να τα καταφέρει...
Ώσπου μια μέρα, συνάντησε 7 κοπέλες.
Ήταν οι Τέχνες.
Κι όλοι μαζί, μια παρέα, πήραν μια μεγάάάάλη ανάσα, και μια ακόμα πιο μεγάλη απόφαση.
Και είπαν :
''ΘΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ.                             
ΔΙΚΟ ΜΑΣ.
ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ!
Κι αυτό το ''σπίτι'', ''ΗΛΙΟΤΕΧΝΟ'' βαφτίστηκε, &...ας πιάσουμε λοιπόν, απ' την αρχή,    
την... ''κόκκινη κλωστή''...!
... σ'αυτό, θα μας βοηθήσει η κυρία ΒΙΚΥ ΓΕΩΡΕΤΤΗ, που δημιούργησε το κέντρο Τεχνών -
'' ΗΛΙΟΤΕΧΝΟ'',με αγάπη, έμπνευση, εμπειρία και φροντίδα......

______________________________________________________________

ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ...

- ΚΥΡΙΑ ΓΕΩΡΕΤΤΗ, ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΕΧΝΗ ΓΙΑ ΣΑΣ?

- Τι είναι Τέχνη…Τέχνη είναι «περίπλοκο θέμα» όπως και η ζωή. Είναι αυτό που ερεθίζει τα μέσα σου και σε κάνει να θέλεις να εκφραστείς. Κινητήριος δύναμη για να εξωτερικεύσεις τα θέλω σου και κατάθεση ψυχής σ’ αυτό που θεωρείς καλό και όμορφο.

-ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ''ΗΛΙΟΤΕΧΝΟ'', ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ?

-Τι είναι το Ηλιότεχνο…Το Ηλιότεχνο είναι εργαστήρι καλλιτεχνικής και πνευματικής δημιουργίας, «ανοιχτό» για όλες τις ηλικίες και για όσους αγαπούν τα Γράμματα και τις Τέχνες. Ένας χώρος που ευελπιστεί να γίνει καλλιτεχνικό και πνευματικό «στέκι».

-Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΜΙΑΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ, Ή ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ, & ΓΙΑΤΙ?

- Προετοιμασία μιας παράστασης…….Η προετοιμασία μιας παράστασης, είναι κάτι σαν ιεροτελεστία. Καλλιεργείς μια προσπάθεια να δώσεις ότι πιο όμορφο μπορείς στον κόσμο που θα σου εμπιστευτεί την ψυχαγωγία του. Και ως σκηνοθέτης και ως ηθοποιός, οι έγνοιες είναι οι ίδιες, όπως ίδιο είναι και το δόσιμο ψυχής. Το θέατρο είναι μια δουλειά συνόλου και όλοι συμπορευόμαστε με κοινά οράματα και στόχους,

-Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΣΑΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ? ΤΙ ΑΠΟΚΟΜΙΣΑΤΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΒΕΣ? ΤΙ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ?

- Η συνεργασία μου με τα παιδιά….Τα παιδιά τόχουν στη φύση τους το «παιχνίδι», το να υποδύονται χαρακτήρες, να πλάθουν ρόλους. Τα οφέλη που αποκομίζει κάποιος που παίζει με τα παιδιά, είναι τεράστια γιατί τα παιδιά διαθέτουν χάρη, αυθορμητισμό, ζωντάνια και αλήθεια.
Τα έργα για παιδιά που παρουσιάζονται στο Ηλιότεχνο, έχουν πάντα εκπαιδευτικό και ψυχαγωγικό χαρακτήρα.Είναι αυστηρά επιλεγμένα, έτσι ώστε να συνδυάζουν τη γνώση με το παιχνίδι και τη μάθηση με τη διασκέδαση.

-ΠΟΙΟ ΡΟΛΟ ΣΑΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ, ΘΑ ΕΠΙΛΕΓΑΤΕ? ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ,ΤΟΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ, Ή ΤΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ, ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ?

- Συγγραφικός, καλλιτεχνικός ή εκπαιδευτικός ρόλος…..;Και ο συγγραφικός ,αλλά και ο καλλιτεχνικός μου ρόλος, προσπαθώ να έχουν και εκπαιδευτική «χροιά».Είναι σημαντικό και οι αναγνώστες αλλά και οι θεατές να έχουν σωστή αγωγή ψυχής.

-ΠΟΙΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ''ΗΛΙΟΤΕΧΝΟΥ'' ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΤΕΧΝΟΥΣ?

Μήνυμα στους Φιλότεχνους…Οι Φιλότεχνοι γνωρίζουν τη σημασία των Καλών Τεχνών στη ζωή μας.
Άρα, εύχομαι να γίνουν γνώστες κάθε σημαντικής καλλιτεχνικής προσπάθειας όλοι οι υπεύθυνοι φορείς που «κωφεύουν» εδώ και χρόνια, και να δουν με άλλο μάτι τον Πολιτισμό  της χώρας μας και όσους ασχολούνται με αυτόν.

Μαρία Σχίζα

« Ένα χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα… »

Είμαι ακόμα εδώ.
Βλέπω τη θάλασσα των ονείρων μου – και πόσες άλλες τέτοιες θάλασσες που έμοιαζαν, μοιάζουν και θα μοιάζουν κάποτε με τη δική μου, όλο να βαθαίνει κι όλο να απομακρύνεται.
Κι αναρωτιέμαι.
Αναρωτιέμαι τι δεν έκανα καλά.
Κοιτάζω πίσω στα νερά της ζωής μου και τα βλέπω να παλεύουν.
Να παλεύουν για ν’ αποφύγουν τη γυάλα κάθε είδους…
Αυτή που συντηρεί «ανθρώπους-χρυσόψαρα», που σε ξεχνάνε εντός δευτερολέπτων, έχοντας πάρει κι από πριν ιερό όρκο… «στη μνήμη του χρυσόψαρου»…(!)
Σ’ αυτή τη μνήμη που συγχωρεί ανθρώπινα λάθη και πάθη, τοποθετώντας τα μάλιστα, με «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» και με ύφος θριαμβευτή, μέσα σ’ ένα αιώνιο σχέδιο… Σκέψου πως θα το λέμε «γυάλα»…
Κι  όλα αυτά;
Με το πρόσχημα της προστασίας, του σωστού και ακριβούς ελέγχου, της αλληλεγγύης, της δυνατότητας για μεγαλύτερη προσπάθεια, της δίκαιης μοιρασιάς…
Σ’  αυτή τη μνήμη που δίνει αιωνίως στα όνειρα την ακραία προσταγή:
« ΔΙΑΛΥΘΕΙΤΕ ΗΣΥΧΩΣ!!!! ».
Είμαι ακόμα  εδώ.
Μένω στη χώρα με τις πιο μεγάλες θάλασσες…
Περιμένω εναγωνίως κάθε πρόσχημα για κούφιους ηρωισμούς, να δώσει τη θέση  του σε σχήματα αλήθειας  κι ανθρωπιάς, που θα μπορέσουν να βγουν έξω απ’ τη γυάλα και ν’ αντέξουν τα κύματα.
Επιμένω πως η βουτιά στο βυθό, αξίζει πολύ περισσότερο με μάτια ανοιχτά και χωρίς αναπνευστήρα.
Γιατί μόνο έτσι βλέπεις τα κοράλλια καθαρά.
Και η ουσία είναι εκεί.
Στο μέσα κόσμο.
Αυτόν που όσες φορές βγαίνει στην επιφάνεια σε τρομάζει, σε μπερδεύει.
Αλλά σε κάνει να είσαι αληθινός.
Κι ευτυχισμένος.

Μαρία Σχίζα

Στο... ''σεντούκι'', είναι οι νότες...

ΧΩΡΑΕΙ  Σ' ΕΝΑ ΣΕΝΤΟΥΚΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ, ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΝΟΤΕΣ; ΚΙ ΟΜΩΣ ΝΑΙ...

    Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΨΕΙΜΑΔΑΣ(ΜΟΥΣΙΚΟΣ), ΞΕΡΕΙ ΚΑΛΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ... 

   ... ΑΦΗΝΕΙ  ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΟΥ-ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ  ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ ΚΑΙ...

...ΜΑΣ ΤΟΝ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ...

    ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑ... ΣΧΕΔΟΝ ΣΥΝΟΜΩΤΙΚΑ(!)... ΣΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΛΙΑ, ΠΟΥ ΤΗ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΦΙΛΟΥΣ...

    - ΤΙ ΡΟΛΟ ΠΑΙΖΕΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ;

    -  η μουσική έχει παίξει και παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου!δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν!άλλωστε μου χτύπησε την πόρτα της ψυχής από πολύ μικρή ηλικία,όταν 4 χρονών εγώ κι ενώ  ο πατέρας μου ήθελε να μου αγοράσει ένα λαστιχένιο ποντικάκι για παιχνίδι εγώ άπαιτούσα μια μικρή πλαστική κιθάρα.ακόμα θυμάμαι τα έκπληκτα μάτια του!!

    από τότε την θυμάμαι να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται συχνά μέχρι που είπα οτι θα προχωρήσω και θα ζήσουμε μαζι!

    και από τότε σαν γλυκειά και ιδιότροπη ερωμένη με ταξίδεψε,με ανέβασε σε ύψη αλλα με κατέβασε και σε σκοτεινούς βυθούς αλλά σίγουρα με έκανε να ζήσω πράγματα που χωρίς αυτην θα τα είχα στερηθεί

    - ΜΕ ΤΙ ΘΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑΖΑΤΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ;

    -έδωσα την απάντησή μου παραπάνω!!γλυκειά και ιδιότροπη ερωμένη..πόρτα για ένα άλλο σύμπαν που αν έχεις τα μάτια της ψυχής ανοιχτά και την αφήσεις να σε οδηγήσει,βλέπεις κόσμους που σου ήταν άγνωστοι η παράλληλα σύμπαντα

    - ΤΙ ΣΑΣ ''ΔΙΝΕΙ'' ΚΑΙ ΤΙ ΣΑΣ ''ΠΑΙΡΝΕΙ'' Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ; ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΡΑΞΗ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ;

    - για μένα ένα τραγούδι για να έχει λόγο ύπαρξης και όχι απλα να πιάνει χώρο σε κάποιο δίσκο η mp3 πρέπει να λέει κάτι που δεν μπορούσε να ειπωuέί με άλλον τρόπο!

    όταν βγαίνει ένα τραγούδι από μέσα μου στο φως είναι σαν να γεννιέται ένα παιδί κιαυτό τα λέει πιστεύω όλα.

    αν πραγματικά είσαι δημιουργός τα τραγούδια δεν είναι δύσκολο να βγουν από μεσα σου αν χρησιμοποιήσεις όλα τα φίλτρα της αισθητικής σου της γνώσης που αποκόμισες από τη ζωή σου..είναι σαν να μιλάς σε κάποιον που θέλει και θέλεις να σε ακούσει,τόσο απλά.δύσκολα θα βγει ένα τραγούδι αν του βάλεις όρους αν το κλείσεις σε πλαίσια αν θες να το χρησιμοποιήσεισ για κάποιο σκοπό αν θες να μιμηθείς κάτι που δεν το έχεις.   για τον πραγματικό δημιουργό δεν υπάρχει ουσιαστική δυσκολία να γράψει ένα τραγούδι..η δική μου άποψη φυσικά

    - ΠΩΣ... '' ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΣΤΕ'' ΣΤΙΣ ΝΟΤΕΣ, ΌΤΑΝ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥΣ, ΠΡΟΟΡΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ''ΣΑΝΙΔΙ'';

   - υπάρχει μεγάλη διαφορά για το πως πρέπει να συμπεριφερθείς στις νότες όταν γράφεις μουσική για θέατρο και πως να τους επιτρέψει και ο συνθέτης να του συμπεριφερθούν.

    κατ'αρχήν πρέπει να ξέρεις θέατρο να έχεις διαβάσει εννοώ να έχεις δει να έχεις νοιώσει.να μπεις μέσα στην υπόθεση του εργου να δεις τις κρυφές του γωνιές κ να τις φωτίσεις η να τις κάνεις ακόμα πιο σκοτεινές αν χρειάζεται,να συνεργαστείς και να εμπνευστείς από το όραμα του σκηνοθετη ,να γουστάρεις τη φάση γενικά που βλέπεις ότι θα δημιουργηθεί!

    πχ. όταν έκανα τη συνεργασία με το δηπεθε Αγρινίου ερχόμουν κάθε εβδομαδα από Αθήνα για μέρες,δουλεύαμε όλοι μαζί σκηνοθέτης σκηνογράφος ηθοποιοί για ώρες κάθε μέρα,ακούγαμε τις ανάσες μασ ανταλλασαμε τις απόψεις τις πλακες μας και τα σοβαρά μας.ζούσαμε όλοι στο παράλληλο σύμπαν του έργου που ετοιμαζαμε.κι έτσι βγήκε η μουσική μου,δεν έκατσα σπιτι μου να περιμένω να μου έρθει ξαφνικά η έμπνευση..έτσι δουλεύω και με τα άλλα θέατρα που συνεργάζομαι.πρέπει να είμαι εκει να το ζω στην γέννησή του ένα έργο.

    στη μουσική για το θέατρο και για τις αφηγήσεις μύθων και παραμυθιών που παίζω ζωντανά προσπαθώ να λέω με λίγες νότες πολλά πράγματα..να αφήνω το έργο να έχει τη δική του αναπνοή και να με προκαλεί να με τραβάει η να το ..τραβάω εγώ όταν βλέπω ότι το χρειάζεται 

    -ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΤΕ ΣΕ ΠΛΗΘΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ. ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΚΕΙ;

  -  στις αφηγήσεις που συμμετέχω σαν μουσικός επειδή σχεδόν κάθε φορά το κλίμα, το κοινό και ο χώρος είναι διαφορετικός έχω μια άνεση να πειραματίζομαι συνέχεια και να εκπαιδεύομαι εγώ πιο πολύ!

    έχω μια ..τρέλλα να μαζεύω παραδοσιακά και μη΄μουσικά όργανα από όλο τον κόσμο.έτσι ΄για να πω την αλήθεια νοιώθω ότι ταξιδευω  κατα κάποιον τρόπο σε μέρη που δεν έχω πάει ποτέ.και έχω τη δυνατότητα αυτα τα όργανα και τις ιδιαίτερες νότεσ και μουσική που παράγει το καθένα να τα χρησιμοποιώ σνοδεύοντας με ηχητικα τοπία τον λόγο της αφηγήτριας που λέει τις ιστορίες.  έτσι βλέπω πόσο πολύ λειτουργεί η μουσική στα παιδια που είναι οι αποδέκτες αλλα και στους μεγάλους το ίδιο όταν παίζουμε σε ενήλικο κοινό.

    από τις πιο ωραίες και έντονες στιγμες μου ήταν τον Ιούλη του 2010 που δώσαμε μια παράσταση μέσα σε ένα αλώνι στη Κέα στις 12 τη νύχτα με πανσέληνο.είχαν άλλη μαγεία και άλλο μέγεθος οι νότες εκεί 

    -ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΣΑΣ;

    - οι αναμνήσεις από τις συνεργασίες μου μπορούν να γεμίσουν βιβλία!είναι τόσο έντονες και ποικίλες!

    έχω δουλέψει πολλά χρόνια σε νυχτερινά μαγαζιά σε νησιά τα καλοκαίρια ,πιο πολύ θυμάμαι τα ωραία αυτά έμειναν  παρά τις δυσκολίες που έχει αυτή η δουλειά όσο διασκεδαστική κι αν φαίνεται!ακόμα και με τα πρώτα σχήματα που παίζαμε κάποιες εποχές που δεν είχαμε τα realities για να κάνουμε το ψώνιο μας αλλά βγαίναμε στον κόσμο και παίζαμε και μπορουσαμε να φάμε και γιαούρτια αν δεν τους άρεσε,αλλά είχαμε τη δυνατότητα να τους μεταδώσουμε αυτο που νοιώθαμε εμείς.όπως και πολλα γκρουπ που βλέπω σημερα με παιδια που γουστάρουν να παίζουν και εχουν τρομερό ταλέντο.

    πολλές ωραίες αναμνήσεις έχω και από τις θεατρικές συνεργασίες μου τα τελευταία χρόνια με τα άτομα που δουλεύουμε παρέα ,σκηνοθέτη,χορογράφο,ηθοποιούς, για να βγει ένα αποτέλεσμα που να έχει να πει κάτι στον θεατή και όλη αυτή η ζύμωση και προεργασία που γίνεται μέχρι να φτάσει η στιγμή να βγει το δημιούργημά μας για πρώτη φορα στο κοινό

     -ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΤΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ;

    - είναι πάρα πολλά τα τραγούδια που σημάδεψαν τη ζωη μου.

    θα αναφέρω όμως 2 ετσι γιατι πρέπει να πω κάποια

    

     " legend of a girl child Linda" Donovan

    "Νανούρισμα" στ.F.G.Lorca  ,μουσική Χ.Λεοντής

    -ΕΠΟΜΕΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ..."ΡΑΝΤΕΒΟΥ'';

  -  ετοιμάζω μουσικές για θεατρικά έργα που θα ανέβουν με το καλό μετα την άνοιξη -γιαυτό και τωρα ειμαι σε μια περίοδο που ..εκμεταλλευομαι τα πάντα θετικά και αρνητικά που μου συμβαίνουν για να μου αποφέρουν έμπνευση,

οι παραστάσεις αφήγησης που κάνουμε σε διάφορους χώρους όπως το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο κλπ και κάποιες μουσικές βραδυές σε διάφορα μπαράκια και χωρους τέχνης.

     myspace       

    Facebook storytelling group      

    facebook personal Yannis psimadas 

                                                                               

Μαρία Σχίζα

 

Στέλιος Καλαϊτζής: ο ... ''κλόουν'' κάνει νέα 'steps' και λέει πάντα 'καληνύχτα'...

''ΠΑΙΔΙ'' ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ, ΚΑΙ ΜΕΤΡΩΝΤΑΣ ΉΔΗ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΣΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ, Ο ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ , ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ  ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥ ΑΝΤ-1 'STEPS',ΜΑΣ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΌΛΑ...

- ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΗΘΟΠΟΙΟΣ?

Αν υπάρχει απάντηση , σίγουρα δεν μπορώ εγώ να απαντήσω. Είμαι πολύ μικρός και άπειρος ακόμα για να έχω την τελική ερμηνεία του τι σημαίνει. Το μόνο που θα μπορούσα να πω στην τωρινή μου  φάση είναι , ότι ένας "νέος ηθοποιός"  πρέπει να εξελίσσεται , να δημιουργεί και να δουλεύει σκληρά με σκοπό έστω κι ένα άτομο να αποφασίσει να ασχοληθεί  με αυτήν την τέχνη βλέποντας δική του δουλειά.

-ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ?

Σίγουρα τον ρόλο του Τρητ στην παράσταση "Τα ορφανά" , στο Αγγέλων Βήμα σε σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη. Ότι πιο ειλικρινές και τίμιο έχω κάνει ποτέ.

- ''ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ'': ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ?

Η πρώτη μου απόπειρα να σκηνοθετήσω , να κάνω παραγωγή και να παίξω. Τρομερό άγχος , γιατί δεν είχα την εμπειρία να το κάνω "αναίμακτα". Έχει μείνει πάντως μια γλυκιά ανάμνηση , ένα καλό μάθημα στο να ξέρω τι είμαι ικανός να κάνω και τι όχι. Αυτό που έμεινε πιο πολύ , είναι η υπομονή της Αλεξάνδρας (Αλεξάνδρα Πούλου) απέναντι μου. Της βγάζω το καπέλο για ότι έκανε σε αυτήν την δουλειά.

-''H ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΚΛΟΟΥΝ'', ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ?

'Οπως τα περισσότερα που γράφω , από κάτι που ακούω ή βλέπω στην καθημερινότητα μου. Οι κλόουν προέκυψαν στη διάρκεια ενός παιχνιδιού ερωτήσεων. Στην ερώτηση τι θεωρείς τρομαχτικό, κάποιος απάντησε τους κλόουν.Το βρήκα ενδιαφέρον και μετά από αυτό όλα έγιναν αυτόματα.

 -ΕΠΙΛΟΓΗ ΡΟΛΩΝ: ΠΟΙΑ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡIA?

Συνήθως η επιλογή των ρόλων δεν εξαρτάται από τους ηθοποιούς. Σίγουρα αυτό που κοιτάω πριν κλείσω μία δουλειά είναι οι άνθρωποι που θα συνεργαστώ , το ίδιο το έργο αν έχει ενδιαφέρον για μένα και αν ο ρόλος που μου ζητείται να ερμηνεύσω (μικρός ή μεγάλος) με εξιτάρει.

- ΕΡΧΕΣΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ, ΣΕ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΑΙΣΘΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΙΟΛΑΣ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ.

ΤΙ ΚΡΑΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ?

Τα ρούχα νομίζω και την εμπειρία. Κυρίως  την εμπειρία. Είμαι της άποψης πως όταν κάτι τελειώνει , τελειώνει. Προχωράς για το επόμενο.

-ΑΤΑΚΑ ΤΟΥ ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ, ΠΟΥ ΘΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΕΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ?

Και βέβαια με γουστάρεις...... Αφού είμαι γαμώ τα παιδιά.......

-ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ?

Η σύσταση μιας θεατρικής ομάδας , με σκοπό να κάνουμε δικές μας δουλειές και παραγωγές και στα επόμενα χρόνια. Τώρα βρισκόμαστε στην αρχή και έτοιμοι να ξεκινήσουμε πρόβες  σε δικό μου έργο. Ίσως δούμε τους κλόουν επί σκηνής τον επόμενο χειμώνα.

Stelios Kalaitzhs

στο Facebook

Μαρία Σχίζα

Παιδί και θεραπεία

Όπως όλοι ξέρουμε η βρεφική – παιδική ηλικία είναι το πιο τρυφερό κομμάτι του χρόνου της ζωής ενός ανθρώπου. Αν και για το μεγαλύτερο μέρος της ηλικίας αυτής δεν είμαστε σε θέση να έχουμε ξεκάθαρη εικόνα, έχει αποδειχθεί πως είναι μια κρίσιμη (η κρισιμότερη ίσως) περίοδος για τη διαμόρφωση του βαθύτερου εαυτού μας. Έμπρακτη απόδειξη της καθοριστικής σημασίας της για τον ίδιο μας τον εαυτό είναι το γεγονός ότι σ΄ αυτήν ανατρέχουμε κάθε φορά που έχουμε ανάγκη να ερμηνεύσουμε σε βάθος τη συμπεριφορά μας.

Το παιδί από μόνο του δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό. Θα μπορούσαμε ίσως να το ταυτίσουμε με ένα άγραφο – λευκό χαρτί ή καλύτερα με ένα ακατέργαστο κομμάτι πηλού. Με λίγα λόγια το παιδί είναι εύπλαστο υλικό που βρίσκεται υπό διαμόρφωση.

Ο μέσος όρος των ανθρώπων έχει την αίσθηση ότι η παιδική ηλικία βρίσκεται σε στενή σύνδεση με την έλλειψη της αγωνίας και της ευθύνης, με την ξεγνοιασιά, την ανεμελιά και το παιχνίδι. Ωστόσο, κανενός παιδιού η πραγματικότητα, δε βρίσκεται σε απόλυτη συνάφεια με όλα αυτά. Κάθε παιδί έχει τα δικά του προβλήματα όσο κι αν δεν μπορεί να τα συνειδητοποιήσει ούτε εκείνο και τις περισσότερες φορές, ούτε οι μεγάλοι.

Σε ορισμένες περιπτώσεις όμως η πραγματικότητα που διέπει τη ζωή ενός παιδιού είναι αρκετή για να πεισθούμε πως η αλήθεια βρίσκεται στην άλλη άκρη. Μεταξύ των ορισμένων αυτών περιπτώσεων συγκαταλέγονται και τα παιδιά που λόγω σοβαρών προβληματικών φυσικών καταστάσεων υποβάλλονται στην ακολούθηση αυστηρών θεραπευτικών προγραμμάτων τα οποία τις περισσότερες φορές απορροφούν σχεδόν όλο τους το χρόνο. Πολλές φορές μάλιστα είναι απαραίτητο να αφήσουν τις βάσεις τους και να φιλοξενηθούν για αρκετά μεγάλα χρονικά διαστήματα σε κέντρα αποκατάστασης.

Εύκολα μπορούμε πιστεύω να αντιληφθούμε ότι παιδική ανεμελιά και αυστηρό θεραπευτικό πρόγραμμα δεν συμβαδίζουν πολύ καλά μαζί. Το ένα «ανταγωνίζεται» και «τρώει» το άλλο. Το παιδί από την άλλη βρίσκεται στη μέση προσπαθώντας με αγωνία να βρει τις ισορροπίες του ταιριάζοντάς τα. Πράγμα βέβαια ιδιαίτερα δύσκολο αλλά ταυτόχρονα (θέλω να πιστεύω)  και ιδιαζόντως εφικτό. Τουλάχιστον ως ένα βαθμό. Ωστόσο, για λόγους ευνόητους προηγείται η ακολούθηση του αυστηρού θεραπευτικού προγράμματος και η συγκέντρωση του παιδιού κατά κύριο λόγο σ’ αυτήν. Έτσι λοιπόν, η προβληματική από τη φύση της κατάσταση ενός παιδιού από τη μια και το αυστηρό θεραπευτικό πρόγραμμα αντιμετώπισής αυτής από την άλλη, θέτουν στο παιδί αυστηρά όρια συμπεριφοράς, τα οποία στερούν αυτομάτως από το παιδί ένα μεγάλο μέρος της ανεμελιάς και του παιχνιδιού που του αναλογεί. Ωστόσο, ο δικός μου στόχος γράφοντας το συγκεκριμένο κείμενο, είναι να ανατρέψω την αρνητικά φορτισμένη αίσθηση των ανθρώπων για την προβληματική κατάσταση ενός παιδιού αφενός καθώς και για την υποβολή αυτού σε θεραπευτικές διαδικασίες αφετέρου.

Στην πραγματικότητα η θεραπεία δεν είναι για το παιδί μια απλή διαδικασία αρχής μέσης και τέλους. Χωρίς αμφιβολία το αυστηρό θεραπευτικό πρόγραμμα με το συμβολικό – παιδευτικό του χαρακτήρα συμβάλλει καθοριστικά στη διαμόρφωση της ταυτότητας του παιδιού.

Ο μόνος τρόπος ελαχιστοποίησης του ενδεχόμενου  ( κάθε είδους) «τραυματισμού»  του παιδιού αλλά και εξασφάλισης, του ότι η καθοριστική για τη δημιουργία της μελλοντικής ταυτότητας του παιδιού, συμβολή του αυστηρού θεραπευτικού προγράμματος θα έχει οπωσδήποτε θετική όψη, είναι αρχικά η τήρηση των απαραίτητων και ποικίλων προϋποθέσεων για το σωστό τρόπο χορήγησης του θεραπευτικού προγράμματος από την πλευρά του κράτους (μεταξύ των οποίων βρίσκεται και τη πρωταρχικής σημασίας κρατική μέριμνα έτσι ώστε να αναλαμβάνουν τη θέση του θεραπευτή μόνο όσοι τρέφουν το αίσθημα της αμέριστης αγάπης γι αυτήν.)

Τελικά όμως εκείνος που κατά κύριο λόγο είναι σε θέση να κάνει τη διαφορά φροντίζοντας τόσο για τη σωστή χορήγηση του θεραπευτικού προγράμματος όσο και για τη θετική συμβολή αυτού στην προσωπικότητα του παιδιού, δεν είναι άλλος από τον ίδιο το θεραπευτή.

Αν ο θεραπευτής χρησιμοποιήσει ως μέσο προσέγγισης του παιδιού, την αμέριστη αποδοχή του, την άρνηση της βίας, την αλήθεια και την αγνότητα, το παιδί θα εξαναγκαστεί με την πάροδο του χρόνου αβίαστα, ηθελημένα κι από μόνο του, στη σοβαρότητα, στην ωριμότητα, στην υπευθυνότητα, στην αυστηρότητα, στην ανάπτυξη μηχανισμών εσωτερικού ελέγχου και  αυτοπειθαρχίας, στην υπομονή και την επιμονή. Στην άρνηση της εγκατάλειψης που συνεπάγεται τον αδιάκοπο προσωπικό αγώνα. Στην συνειδητοποίηση του ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή ούτε και θα πρέπει να θεωρείται δεδομέν απ’ τον

άνθρωπο. Στη διαφορετική εκτίμηση των αποτελεσμάτων μιας προσπάθειας, που συνεπάγεται ότι το ελάχιστο είναι οπωσδήποτε προτιμότερο απ’ το τίποτα. Στην αυτογνωσία και γενικότερα στη θέαση της πραγματικότητας που διέπει τη ζωή από μια ασυνήθιστα διαφορετική οπτική γωνία*.

Καταλήγοντας σ’ ένα συμπέρασμα, οδηγούμαστε στη διαπίστωση ότι εκείνο που εν τέλει προσδίδει στην παιδική θεραπεία όψη θετική, δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι ενυπάρχει μέσα της μια εξαιρετική δυνατότητα γαλούχησης του παιδιού. Παρά όμως το γεγονός ότι ένα αυστηρό θεραπευτικό πρόγραμμα δύναται από τη φύση του να γαλουχήσει με εξαιρετικό τρόπο ένα παιδί, το κατά πόσο τελικά θα γαλουχηθεί ή όχι το παιδί εξαρτάται τόσο από κοινωνικούς κρατικούς παράγοντες οι οποίοι συν των άλλων θα μπορούσαν να συμβάλλουν καθοριστικά στην αμεσότερη, δραστικότερη , αποδοτικότερη και με μια λέξη θετική ανταπόκριση του θεραπευτή στο έργο του. Όσο και από το θεραπευτή και τον τρόπο που επιλέγει να δουλέψει με το παιδί.

*Στο βιβλίο "ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ" του Fernard Braudel(εκδ. ΜΙΕΤ) αναφέρεται ότι ο Γκάντι (1869 – 1914) διδάσκει πως «οι μόνες δυνάμεις που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς για να εξαναγκάσει τον άλλον είναι η αλήθεια και η άρνηση της βίας απέναντι σε οποιοδήποτε ζωντανό ον και η αγνότητα.»

Ευγενία Μπλέτσα

ΖΥΛ ΝΤΑΣΕΝ: ο σκηνοθέτης, η Μελίνα, η Ελλάδα ...

O ΝΤΑΣΕΝ ξεκίνησε ως θεατρικός ηθοποιός και σεναριογράφος στο ραδιόφωνο. Αφού μαθήτευσε για λίγο κοντά στον Χίτσκοκ πέρασε το 1941 στην σκηνοθεσία, γυρίζοντας ταινίες κατ' επιταγή της MMG, κάτι που τον κάνει να νιώθει άβολα, καθώς από πολύ νωρίς δείχνει πνεύμα ανεξαρτησίας σε σχέση με τις παγιωμένες δομές του Χόλιγουντ. Σπάει το συμβόλαιό του και ξεκινά το δικό του προσωπικό δρόμο με μια ταινία-κόλαφο του σωφρονιστικού συστήματος Ο Δήμιος των Κολασμένων (1946), συνεχίζει με τη Γυμνή Πόλη (1948), όπου εμποτίζει το φιλμ νουάρ με τον ιταλικό νεορεαλισμό και την Λεωφόρο των Κλεφτών (1948), μια καταγγελία του ελέγχου της μαφίας στις μεγάλες λαχαναγορές.

Η ανεξάρτητη στάση του και οι αριστερές προοδευτικές απόψεις του σύντομα θα τον κάνουν ένα από τα μαύρα πρόβατα του Χόλιγουντ και θα γίνει στόχος της επιτροπής Μακάρθι. Το όνομά του βρίσκεται στη "μαύρη λίστα", γι αυτό και ο παραγωγός Ζανούκ τον στέλνει το 1950 στο Λονδίνο για να γυρίσει το αριστουργηματικό Η Νύχτα και η Πόλη, ένα μεγαλοφυές πάντρεμα του φιλμ νουάρ με το κλίμα της αρχαίας τραγωδίας. Αυτοεξόριστος, περιπλανιέται για μερικά χρόνια άνεργος στην Ευρώπη, ως τη στιγμή που προσκαλείται το 1954 στη Γαλλία για να σκηνοθετήσει το Ριφιφί, έναν εξίσου ιδιοφυή συνδυασμό γαλλικού αστυνομικού φιλμ και νουάρ.

Με την ταινία αυτή ξεκινά μια νέα περίοδος για τον Ζιλ Ντασέν. Στο Φεστιβάλ Καννών όπου προβάλλεται γνωρίζει τη Μελίνα Μερκούρη, που συμμετείχε με τη Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη. Μια γνωριμία που θα γίνει σχέση ζωής και που θα σηματοδοτήσει την ελληνική περιπέτεια του Ντασέν. Αρχικά με την κινηματογραφική διασκευή του μυθιστορήματος του Νίκου Καζαντζάκη Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται που γυρίστηκε το 1956 στην Κρήτη με το διεθνή τίτλο Αυτός που Πρέπει να Πεθάνει.

Ο βιωματικός έρωτας του Ντασέν με την Ελλάδα θα δώσει ανεπανάληπτους καρπούς το 1960 με το Ποτέ την Κυριακή, που χαρίζει το Οσκαρ τραγουδιού στον Μάνο Χατζιδάκι, αλλά και την επόμενη χρονιά με τη Φαίδρα, όπου ο σκηνοθέτης αναζητεί τη σύγχρονη εκδοχή των αρχέγονων μύθων, το πάθος του έρωτα που οδηγεί τους ανθρώπους στην καταστροφή. Οι δυο τους θα συνεργαστούν σε πολλές ακόμα διάσημες ταινίες (Τοπ-Καπί, Στις 10:30 Ενα Καλοκαιρινό Βράδυ), εμείς όμως θα σταθούμε στη Δοκιμή (1974), μια ταινία που αναπαριστά την εξέγερση του Πολυτεχνείου μέσα από μια ελεύθερη θεατρική παράσταση και στην Κραυγή Γυναικών (1978), όπου εμπλέκονται ο αρχέτυπος μύθος της Μήδειας, της τυφλωμένης από την προδοσία γυναίκας και η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ

  Α.Κ.

(υπερ)-Άνθρωποι

Είναι φορές που ψάχνω ένα παραμύθι.
Ένα παραμύθι, από εκείνα που άκουγα εκστατικά, ως παιδί.
Για να εξηγηθώ: σε ήρωες, δεν πίστεψα ποτέ- όχι τουλάχιστον, με την έννοια της δύναμης.
Πίστευα πάντοτε στους ανθρώπους. Στις ιστορίες που κουβαλούν.
Και στην καρδιά τους.
Αυτή, που βρίσκει μονίμως, τρόπο να χαμογελά.
Να προπορεύεται.
Και τελικά, να υπερβαίνει.

Μαρία Σχίζα

Άγνωστος εαυτός...

  Σαν πάρεις το μονοπάτι που οδηγεί στον εαυτό σου, φοβάμαι πως πολύ σύντομα θα πάρεις το δρόμο για την επιστροφή. Κι αν τελικά βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις στα μισά κιόλας του δρόμου θα γονατίσεις κάτω και θα ποτίσεις τη γη με πολύτιμα δάκρυα! Θα βγάλεις κραυγές πόνου,φόβου,απόγνωσης γι'αυτόν τον άγνωστο που πας να συναντήσεις. Αν όμως δεχτείς τη συνάντηση αυτό θα'ναι μόνο η αρχή! Οφείλεις να φανείς ψύχραιμος μπροστά στον "άγνωστο" που για πρώτη φορά αντικρύζεις να ξεπεράσεις τα όριά σου για να τον "ημερώσεις". 'Οταν καταφέρεις να τον "ημερώσεις" θα πει πως τον έχεις ήδη αγαπήσει,έτσι θα μπορείς να τον δεχτείς δίχως "ανταλλάγματα". Δεν ξέρω αν ο "άγνωστος" θα σου γίνει στο τέλος "γνωστός" ίσως όμως σου γίνει αγαπητός. Κι αυτή είναι μια αρχή δίχως τέλος.

Ευγενία Μπλέτσα

Χιόνι των παιδικών μου χρόνων...

Στέκομαι κάτω απ'τον ουρανό της ψυχής μου, χρόνια ολόκληρα, περιμένοντας να πέσεις, χιόνι των παιδικών μου χρόνων. Στη γη δεν πέφτουν πια νιφάδες δικές σου, αλλά σταγόνες αίμα και ιδρώτα απ'τις δικές μου τις πληγές και το δικό μου μέτωπο. Αχ! Ας έπεφτες χιόνι των παιδικών μου χρόνων να σκέπαζες το αίμα που τρέχει απ'τις πληγές μου κι έτσι καθάριο και λευκό όπως είσαι πάντα να καθάριζες κάθε γωνιά της ψυχής μου. Έλα χιόνι των παιδικών μου χρόνων, έλα τώρα που το κρύο άρχισε να δυναμώνει. Πέσε! Μήπως ζεσταθώ κι εγώ μια στάλα...

 

Ευγενία Μπλέτσα

«Το τσίρκο που πληρώναμε…!»

Τη λέξη πατρίδα την αγαπάω πάρα πολύ.
 Κουβαλάει  όλα εκείνα, που σε κάνουν να κρατάς καλά μέσα σου, αυτά που σε ωθούν να γυρνάς την πλάτη σε κάθε σκηνικό, που μοιάζει ξένο στο σώμα και τη μορφή σου.
Και να πιστεύεις…
Όλα όσα ακόμα μπορείς κι αγαπάς.
Όλα όσα σε κάνουν να πέφτεις απ’ το σχοινί, κι έχεις την ικανότητα να τ’ αψηφήσεις, υψώνοντας ξανά και ξανά το περήφανο ανάστημα του σχοινοβάτη, που ισορροπεί, όλο και πιο πολύ, όλο και πιο καλά..
Είναι το τσίρκο…
Αυτό το τσίρκο, που πληρώναμε όλοι μαζί, σε μια κοινωνία κλειδαρότρυπας…
Το ίδιο τσίρκο, που μας κρατά χρόνια τώρα δέσμιους καταναλωτικών ονείρων, και σκλάβους ανθρώπων αναλώσιμων…
 Το τσίρκο που μας κάνει να ξεχνάμε ότι, όπως έλεγε  ο Shakespeare, “είμαστε φτιαγμένοι από τα υλικά, που  μ’ αυτά δημιουργούνται τα όνειρα’’…
Και ν’ αναρωτιόμαστε με μια φωνή:
«πότε θα δούμε επί σκηνής τον ταχυδακτυλουργό;»
Σ’ αυτό το τσίρκο να μην είσαι ούτε καν θεατής…
Κι αν καταφέρεις να πλάσεις σύννεφα και όνειρα, μοιράσου τα μόνο μ’ αυτούς που δεν ξέρουν να παρασταίνουν τον κλόουν…
 Και φρόντισε, εξ’ αρχής καλά, ψυχή να βάλεις μέσα…

                                           Μαρία Σχίζα

 

''ΕΡΙΝΥΕΣ'': Της Μουσικής η μοίρα, στης παρέας την τροχιά...

Το μουσικό συγκρότημα ''ΕΡΙΝΥΕΣ'', απο  το Αγρίνιο, παίρνει όρκο ιερό στις νότες και μας ξεναγεί στο μυστικό κόσμο μιας μουσικής, που ξεκινά απο τα συναισθήματα και τις παρέες...

Η μπάντα αποτελείται από τους Γιώργο Παπακωνσταντίνου (κιθάρα, φωνητικά), Δημήτρη Μπακοθύμιο (ηλεκτρικές κιθάρες), Φώτη Γιαννακόπουλο (μπάσο) και Νίκο Μπαρτσώκα (τύμπανα).

-ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ΣΑΣ?

-Γεια σας!! Και οι τέσσερις μας, τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνάμε παρέα με μουσική.  Μουσική για μας είναι ένα μέσο έκφρασης και εξωτερίκευσης των συναισθήματων μας. Είναι η καθημερινότητα , η θλίψη, ο έρωτας, το ο,τιδήποτε μπορεί να απασχολεί τον καθένα μας ξεχωριστά και μας δίνει το ερέθισμα να πιάσουμε την κιθάρα και να μελοποιήσουμε τις σκέψεις μας και τους προβληματισμούς μας.

-ΠΟΙΕΣ ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΕΠΙΡΡΟΕΣ ΣΑΣ?

-Εδώ είναι το περίεργο! Άλλος ακούει Metal, άλλος Chill Out, άλλος ξένο Rock και γενικότερα διάφορα είδη μουσικής. Αυτό νομίζουμε ότι είναι και το στοιχείο που κάνει τις Ερινύες να συνθέτουν κομμάτια τα οποία είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους δημιουργώντας ένα ρεπερτόριο με πολλές διακυμάνσεις! Τα ακούσματά μας διαφέρουν εκτός από κλασσικά ελληνικά Rock τραγούδια που τα ακούμε όλοι μας. Όπως για παράδειγμα Διάφανα Κρίνα, Παύλος Σιδηρόπουλος, Τρύπες και άλλοι παρεμφερείς καλλιτέχνες.

-Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ? ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΣΑΣ?

-Είμαστε μία παρέα που έχει κοινό σημείο την μουσική και το γεγονός ότι παίζουμε κιόλας κάποια μουσικά όργανα είχε σαν απόρροια να μπούμε στο studio και να ξεκινήσουμε πρόβες. Η δημιουργία του συγκροτήματος για εμάς είναι ένας τρόπος έκφρασης και φυγής από την καθημερινότητα. Όταν έχουμε εμφανίσεις (lives) και πρόβες αφήνουμε πίσω μας ότι προβλήματα έχει ο καθένας μας και ασχολούμαστε μόνο με την μουσική! Έχοντας πολλά θετικά και ενθαρρύντικα σχόλια από τον κόσμο και από ανθρώπους του χώρου της μουσικής υπάρχουμε ακόμα και δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό σε αυτό που κάνουμε.

-ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ?

-Η επιλογή του ονόματος είχε γίνει παλιότερα (1999) από τον βασικό κιθαρίστα μας Δημήτρη Μπακοθύμιο, ο οποίος είχε ξεκινήσει από τότε την δημιουργία της μπάντας. Στο παρελθόν, ο καθένας μας ξεχωριστά ήταν μέλος του συγκροτήματος ανά χρονικά διαστήματα, ώσπου πριν από ενα χρόνο περίπου αποφασίσαμε να επαναδημιουργήσουμε τις Ερινύες. 

-ΤΙ  ΘΥΜΑΣΤΕ ΕΝΤΟΝΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΣΑΣ/ ΑΠΟ ΤΑ live?

-Η μεγαλύτερη συνεργασία που έχουμε κάνει ήταν το Μάιο του 2010 με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στο Αγρίνιο. Ήταν ένα live το οποίο είχε πολυπληθές κοινό και μας έδωσε την ευκαιρία να ακουστεί η δουλειά μας σε αρκετό κόσμο που δε μας ήξερε μέχρι τότε. Το χειροκρότημα και ο ενθουσιασμός του κόσμου ήταν η καλύτερη επιβράβευση για εμάς. Ακόμη, στο πρώτο live που κάναμε στην Αθήνα, στο Ghost House, η απόδοχη που είχαμε από τον κόσμο ήταν εξαιρετική και μας χαροποιήσε ιδιαίτερα καθώς στην Αθήνα υπάρχουν πολλά αξιόλογα μουσικά σχήματα.

-ΤΙ ΕΝΩΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΙΣ 'ΕΡΙΝΥΕΣ'?

-Αυτό που μας ενώνει είναι η αγάπη για την μουσική, η επιθυμία που έχουμε να νιώσει πολύς κόσμος την μουσική μας και η χημεία που έχει δημιουργηθεί ανάμεσά μας δίνοντας το συγκεκριμένο ηχητικό αποτέλεσμα.

-ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΤΕ... -ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΑ?

-Από το τραγούδι μας <Μέρες Αγίων> Μόνο ζητιάνεψα μια χάρη στο Θεό μου, λίγο ικέτεψα να 'σουν και 'συ εδώ... και από ένα άλλο δικό μας (Ίσως) Ίσως να 'σαι αυτο που θέλω, ίσως όμως και να φταίει το ποτό... και τέλος από το 7λεπτο: Φώς στο σκοτάδι το άρωμά σου, πνίγομαι σε ρηχά νερά, ζώ τόσα χρόνια στη σκιά σου, όνειρα που έμειναν μισά...

-ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ?

-Να σου πώ την αλήθεια προσπαθούμε να μην κάνουμε μακροπρόθεσμα σχέδια χωρίς αυτό να μας αποτρέπει από το να πιστεύουμε σε μια καλή πορεία της μπάντας. Βλέψεις μας είναι να παίζουμε τη μουσική μας όσο πιο συχνα γίνεται και να βλέπουμε ανταπόκριση σε αυτό που κάνουμε.

-ΤΙ ... ''ΕΡΙΝΥΕΣ'', ΑΚΟΥΜΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΚΡΙΣΗΣ?(ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΜΕΣΩ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ) / ΠΟΥ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ?

-Tα τραγούδια μας μιλάνε κυριώς για ανεκπλήρωτους έρωτες, άδολες αγάπες και περιγράφουν έντονα συναισθήματα και καταστάσεις που έχουμε περάσει όλοι μας. Αυτό τον καιρό κανονίζουμε να εμφανιστούμε ξανά στην Αθήνα και σε διάφορα μέρη της Ελλάδος και το καλοκαίρι θα μας βρείτε σε διάφορα festivals κατά τόπους. Ακριβείς ημερομηνίες και τοποθεσιές μπορείτε να βρείτε μέσα από τις σελίδες μας (Facebook, MySpace)

Μαρία Σχίζα

Σωκράτης Μάλαμας

Ο Σωκράτης…λοιπόν  γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1957 στη Συκιά Χαλκιδικής. Πέρασε ένα μέρος των παιδικών και εφηβικών του χρόνων στη Στουτγάρδη της Γερμανίας όπου είχε εγκατασταθεί μόνιμα με τους γονείς του (για λόγους εργασίας) πριν επιστρέψει και πάλι στη Θεσσαλονίκη.Πειραματίζεται από μικρή ηλικία με διάφορα όργανα (μπουζούκι, βιολί, ακορντεόν) που του φέρνει ο πατέρας του, αλλά δεν καταφέρνει να ασχοληθεί σοβαρά με κανένα από αυτά. Στα 13 του παίρνει την πρώτη του κιθάρα και τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους.

Περνά ώρες ακούγοντας τραγούδια στο ραδιόφωνο και προσπαθώντας να τα παίξει μόνος.εκινά μαθήματα κιθάρας στο Ωδείο της Θεσσαλονίκης στα 17 του χρόνια. Τότε αρχίζει να γράφει τα πρώτα του τραγούδια. Αποβάλλεται δια παντός στην Ε’ Γυμνασίου επειδή το’σκασε για 10 μέρες με μια συμμαθήτρια του, αλλά τελικά ολοκληρώνει την δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του στη Χαλκιδική. Αποτυγχάνοντας στις εξετάσεις του, επιστρέφει στη Γερμανία για να φοιτήσει σε σχολή ηλεκτρολόγων-μηχανολόγων, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει τις σπουδές του στην κιθάρα. Μετά από ένα χρόνο και κάτι τα παρατάει και επιστρέφει στην Αθήνα, όπου ολοκληρώνει τις μουσικές του σπουδές.Η αρχή της δεκαετίας του ’80 τον βρίσκει να παίζει σε διάφορα μαγαζιά ως επαγγελματίας μουσικός. Ταυτόχρονα, γράφει δικά του τραγούδια, τα οποία παρουσιάζει διστακτικά στο κοινό. Το κύριο ρεπερτόριο του ήταν το λαϊκό, αν και συχνά παραδέχεται πως η φωνή του δεν ταιριάζει με το είδος. Μια πρώτη προσέγγιση στις δισκογραφικές εταιρείες είναι αρνητική. Τότε, ο Νίκος Παπάζογλου αποφασίζει να στηρίξει τον Σωκράτη με όσα μέσα διαθέτει. Αρχικά τον πείθει να τραγουδήσει ο ίδιος τα τραγούδια του, παρά τις έντονες αντιρρήσεις του Σωκράτη. Κατά δεύτερον, αναλαμβάνει την ενορχήστρωση, την ηχοληψία και την ηχογράφηση στο στούντιο “Αγροτικόν” στην Θεσσαλονίκη.

Το 1989 κυκλοφορούν από τη Λύρα (που αρχικά είχε απορρίψει την ιδέα) οι “Ασπρόμαυρες ιστορίες”, μια συλλογή από τραγούδια που έγραφε τα προηγούμενα χρόνια. Μπορεί η ηχητική ποιότητα να μην ήταν η καλύτερη, αλλά η αμεσότητα και η ζωντάνια ξεχειλίζουν. Μια δουλειά έντονη, με αρκετά ηλεκτρικά στοιχεία, εξ’ολοκλήρου βασισμένη σε μουσική και στίχους δικούς του. Το 1991 κυκλοφορούν τα “Παραμύθια”, ηχογραφημένα και πάλι στο Αγροτικόν, υπό την ετικέττα των “Στρόγγυλων Δίσκων” του Νίκου Παπάζογλου, ο οποίος συμμετέχει με ένα τραγούδι. Συμμετέχουν ακόμα η Μελίνα Κανά και η Όλγα Δεραινίτη, ενώ ο Σωκράτης αναλαμβάνει και την ενορχήστρωση. Χαρακτηρίζεται από ένα λιγότερο οξύ ήχο αλλά με την ευθύτητα στο στίχο να παίζει τον πρώτο ρόλο. Η συνθετική ικανότητα του Σωκράτη να δουλεύει σε ξένο στίχο εμφανίζεται το 1992 όταν μελοποιεί στίχους του Γιάννη Τσατσόπουλου και του Μανώλη Ρασούλη για τον δίσκο “Της μέρας και της νύχτας”, με ερμηνεύτρια την Μελίνα Κανά. Ο Σωκράτης ενορχηστρώνει και γράφει στίχους για ένα από τα έντεκα τραγούδια του δίσκου. Το “Να βάλω τα μεταξωτά”, σε στίχους του Γ. Τσατσόπουλου, είναι από τα τραγούδια που σημάδεψαν το έντεχνο της δεκαετίας του ’90.

Ο δίσκος που καθιερώνει τον Σωκράτη Μάλαμα στον χώρο έρχεται το 1993 και έχει τον τίτλο “Κύκλος”. Ο ίδιος αναλαμβάνει την επιμέλεια της παραγωγής και την ενορχήστρωση (σε συνεργασία με τους μουσικούς) και παρουσιάζει έναν λαϊκό δίσκο. Οι στίχοι ανήκουν στον Γιώργο Αθανασόπουλο, στην Ανθούλα Αθανασιάδου, στον Γιάννη Τσατσόπουλο, στον Θανάση Παπακωνσταντίνου (στην πρώτη του συμμετοχή σε δουλειά του Σωκράτη) και στον ίδιο το Σωκράτη. Το “Τσιγάρο ατέλειωτο” είναι από τα τραγούδια-σφραγίδες για την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια ενώ και τα υπόλοιπα κομμάτια, όπως “Τα πάγια”, έτυχαν θερμής υποδοχής. Μετά από τρία χρόνια, το 1996, κυκλοφορεί η δουλειά με τον τίτλο “Λαβύρινθος”, ο οποίος μετέπειτα αφαιρέθηκε για νομικούς λόγους, αφήνοντας μόνο το όνομα του Σωκράτη στο εξώφυλλο. Στίχοι του Σωκράτη με ένα τραγούδι σε στίχους του Γιώργου Αθανασόπουλου και ένα σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου. Σε ένα κομμάτι τραγουδά η Μελίνα Κανά. Αρκετά από τα κομμάτια και από αυτήν τη δουλειά αγαπήθηκαν από τον κόσμο (“Το γράμμα”, “Τα παιδιά μες στην πλατεία”, “Είναι σκοτάδι”, “Ο κήπος”) Δυο χρόνια αργότερα κυκλοφορούν οι “13000 μέρες”, με τον τίτλο παρμένο από ένα κομμάτι που έγραψε ο Σωκράτης όταν ήταν 35 χρονών. Στίχοι του ίδιου, του Γιώργου Αθανασόπουλου, του Άλκη Αλκαίου και της Φωτεινής Λαμπρίδη. Η “έκπληξη” του δίσκου: η μελοποίηση του ποιήματος του Κωνσταντίνου Καβάφη “Δεκέμβρης του 1903″. Στην καλλιτεχνική διεύθυνση της παραγωγής ο Άγγελος Σφακιανάκης ενώ βασικό ρόλο έπαιξε και ο Χρήστος Θηβαίος.

Η αρχική σκέψη του Σωκράτη ήταν να υπάρξουν αρκετές συμμετοχές για αυτόν τον δίσκο (όπως η Χάρις Αλεξίου ή ο Γιάννης Αγγελάκας), αλλά τελικά ερμήνευσε μόνος όλα τα τραγούδια. Το 1999, ο Νίκος Ξυδάκης έψαχνε μια λαϊκή φωνή για να τραγουδήσει μια σειρά τραγουδιών με στίχους του Μιχάλη Γκανά και του Θοδωρή Γκόνη. Τελική επιλογή του ηταν ο Σωκράτης Μάλαμας. Στον δίσκο περιλαμβάνεται ένα κομμάτι με στίχους του Νίκου Ξυδάκη, καθώς και το “Άλμπατρος” του Σαρλ Μποντλέρ. Είναι η πρώτη δισκογραφική απόπειρα του Σωκράτη να σταθεί αποκλειστικά ως ερμηνευτής και να βγάλει προς τα έξω το ύφος μιας ολοκληρωμένης δουλειάς ενός άλλου δημιουργού. Το 2000 έρχεται “Ο Φύλακας κι ο Βασιλιάς” για να μας θυμίσει την ευρύτητα του ταλέντου του Σωκράτη. Αμιγώς λαϊκά κομμάτια μπλεγμένα με ηλεκτρικές επιρροές. Σε δύο κομμάτια τραγουδά η Μελίνα Κανά και σε άλλα δύο ο Μανώλης Λιδάκης. Στίχοι του Σωκράτη, του Άλκη Αλκαίου και από ένα κομμάτι της Φωτεινής Λαμπρίδη, του Οδυσσέα Ιωάννου και του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ένας δίσκος που διεύρυνε κατά πολύ το κοινό του Σωκράτη Μάλαμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πολλά τραγούδια ξεχώρισαν και από αυτήν τη δουλειά (“Πριγκηπέσσα”, “Τίποτα δεν χάθηκε”, “Πουλί σε δέντρο αρχοντικό”, “Χαμένο ρούχο”).

Στο τέλος του 2002 κυκλοφορεί το “Ένα”, μια τολμηρή πρόταση του Σωκράτη. Δεκατέσσερα κομμάτια παιγμένα μόνο με δυο κιθάρες, με ένα πιάνο και ένα κοντραμπάσο σε δυο κομμάτια. Ακόμα κι έτσι “γυμνά”, τα κομμάτια φανερώνουν πως ο λόγος και η μελωδία δεν χρειάζονται πολυτέλειες για να αναδειχθούν. Στίχοι του Σωκράτη, του Άλκη Αλκαίου, του Θανάση Παπακωνσταντίνου και της Πηγής Καφετζοπούλου. To 2004 τραγουδά σχεδόν τα μισά τραγούδια στον δίσκο “Της νύχτας τα μακριά μαλλιά” της Μαρίας Θωίδου σε ενορχήστρωση Θύμιου Ατζακά και Αντώνη Ανισένγκου. Την κυκλοφορία του δίσκου ακολούθησαν και κοινές εμφανίσεις με την τραγουδοποιό, με την οποία ο Σωκράτης είχε συνεργαστεί και στο παρελθόν. Το χειμώνα του 2005 ο Σωκράτης παρουσιάζει το πολυαναμενόμενο “Άδειο Δωμάτιο” σε ενορχήστρωση Μπάμπη Παπαδόπουλου και με ένα λιτό ηλεκτρικό ήχο να κυριαρχεί. Στιχους δίνουν ο Γιάννης Μελισσίδης (3 κομμάτια) και η Φωτεινή Λαμπρίδη (1 κομμάτι) ενώ τα υπόλοιπα 8 ανήκουν στο Σωκράτη.

Οι μουσικοί είναι ένα μέρος των Λαϊκεδέλικα του Θανάση Παπακωνσταντίνου που συνυπογράφουν μαζί με το Σωκράτη ένα από τα κομμάτια του δίσκου. Όλα αυτά τα χρόνια δε σταματούν οι εμφανίσεις, το χειμώνα σε μικρούς σχετικά χώρους και το καλοκαίρι με αρκετές συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Πολλές είναι και οι συμμετοχές του σε δίσκους φίλων καλλιτεχνών όπως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Διονύσης Τσακνής, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων ο Μίλτος Πασχαλίδης αλλά και οι Active Member.

Α.Κ.



«Το σκάφανδρο και η πεταλούδα», (εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ)

Ένας άντρας, που δεν του έλειψε ποτέ τίποτα...-επιτυχία, χρήματα, γυναίκες- τα είχε όλα…  και ξαφνικά, μένει παράλυτος. Ο αρχισυντάκτης του γαλλικού «ELLE», «γράφει»-κουνώντας μόνο το βλέφαρο-  την ιστορία  της ζωής του, και μας δίνει ένα γερό μάθημα για τη δύναμη της θέλησης και το  ψυχικό μεγαλείο του ανθρώπου. Το βιβλίο αυτό, μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη, χαρίζοντας  στο Julian Schnabel,το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Καννών (2007) . 

Μαρία Σχίζα

Το Παραμύθι των Ονομάτων…

   Τί θα συνέβαινε αν σε ολόκληρο τον πλανήτη γη, σε όλους τους γαλαξίες και τ’ αστέρια… αποφασίζανε ξαφνικά να καταργήσουν τα ονόματα…; Και εννοώ να αποφασίζανε ταυτόχρονα φυσικά! Και όχι μόνο ν’ αποφασίζανε, αλλά και να απαγορεύανε επί ποινή προστίμου τη χρήση των ονομάτων. Διότι, μετά από διαβουλεύσεις και συνέδρια, διαπίστωσαν ότι είναι προσβλητικό ν’ απευθύνεται ο ένας στον άλλο με το όνομά του. Και μάλιστα, θα ήταν πιο συνετό και δείγμα ευγενούς καταγωγής, να μην αναφέρεται  κανείς απευθείας στο πρόσωπο με το οποίο θα ήθελε να μιλήσει αλλά στον διπλανό του… στον οποιοδήποτε διπλανό του, που τύχαινε να παρευρίσκεται. Δίνοντας μ’ αυτό τον τρόπο, το δικαίωμα, σ’ αυτόν τον άγνωστο «διπλανό», ν’ αναλάβει και πρωτοβουλίες και να δράσει εκ μέρους του.
Τότε λοιπόν, ίσως θα συνέβαινε το εξής:
«-Κύριε με το μουστάκι… Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να καλημερίσετε τον κύριο με τη μεγάλη μύτη δίπλα σας;
-Καλημέρα σας κύριε! Αυτός ο καραφλός κύριος σας καλημερίζει! Δε χρειάζεται ν’ απαντήσετε, θα το κάνω εγώ… Καλημέρα!»
…..
«-Λεπτή κυρία… πείτε σας παρακαλώ στο χοντρό κύριο δίπλα σας,  να ετοιμάσει αυτά τα χαρτιά το συντομότερο δυνατόν.
- Κύριε, ο υπάλληλος με το κοιμισμένο βλέμμα ζήτησε να ετοιμάσετε το συντομότερο δυνατόν αυτά τα χαρτιά. Φέρτε θα τα ετοιμάσω εγώ»
……
«-Σας παρακαλώ κοντή κυρία, λέτε στην κοπέλα δίπλα σας με τα γυαλιά, να ετοιμαστεί για το χειρουργείο;
-Δεσποινίς… αφήστε θα χειρουργήσω εγώ.»
…..
«-Κοριτσάκι με τα πεταχτά δοντάκια…  πες στη διπλανή σου με τις κοτσίδες να έρθει να παίξουμε…
-Κοριτσάκι…. άσε, θα παίξω εγώ»
……
«-Κύριε με τα μακριά μαλλιά, πείτε στη διπλανή σας κυρία με τα πεταχτά αυτιά, να απομακρυνθεί
(την παίρνει στα χέρια και τη μετακινεί…)»
….
«-Κύριε με τη μεγάλη μύτη…»
«-…. με μαγκούρα…»
«-…. με καρότσι…»
«- … με……»
«…………»
Το πιο έντονο φυσικό χαρακτηριστικό του κάθε ανθρώπου ,δηλαδή, θα αποτελούσε το υποκατάστατο του ονόματός του και ίσως και της ίδιας του της υπάρξεως. Κανείς δε θα ενδιαφερόταν για το ποιος πραγματικά είναι ο χοντρός κύριος, η λεπτή κυρία…. ποιος είναι ο χαρακτήρας του και τα θέλω του, οι φιλοδοξίες του και η προσφορά του στην κοινωνία. Θα ήταν απλά ο χοντρός, με τη μεγάλη μύτη, ο κουτσός, ο ανάπηρος…. Και μάλιστα στερούμενος κάθε πρωτοβουλίας. Αφού, όλοι από ευγένεια θα έτρεχαν και θα δρούσαν πριν από αυτόν γι’ αυτόν.
Πόσο πολύτιμο χρόνο, όμως, θα σπαταλούσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην προσπάθειά τους να διατυπώσουν απλά μια ερώτηση, να εκτελέσουν μια απλή εντολή! Αφού πάντα θα χρειαζόταν ο «διπλανός» ως διαμεσολαβητής. Πόσο ατελής θα ήταν αυτή η κοινωνία! Όλες οι εργασίες θα πραγματοποιούνταν από μη ειδικούς, καθώς ο οποιοσδήποτε θα είχε το δικαίωμα να παρέμβει. Τι νόημα θα είχε να σπουδάσει κανείς μηχανικός, ηλεκτρολόγος, γιατρός κτλ.; Αφού τελικά όλοι θα μπορούν να επέμβουν και να εκτελέσουν όλες τις δραστηριότητες.  Πώς θα έχαναν τελικά όλοι τον ενθουσιασμό τους, την έμπνευσή τους, την αυτοεκτίμησή τους, τη διαφορετικότητά τους, τον εαυτό τους...
Όπως φαίνεται, είναι μεγάλη η χρησιμότητα των ονομάτων. Κρύβει κι αντιπροσωπεύει πολλά περισσότερα από ένα «Μ» ένα «Α» ένα «Ρ» ένα «Ι» ένα «Ν» κι ένα «Α». Αν μάθουμε και συνηθίσουμε να τα χρησιμοποιούμε σωστά στην καθημερινότητά μας, ίσως μας οδηγήσουν σε κάποιον πιο πέρα από το χοντρό κύριο με τη μεγάλη μύτη...                     
                                            
                                                             ΜΑΡΙΝΑ